De vierde film van de Franse romanschrijver en regisseur Philippe Claudel, Une Enfance (Kinderleven), gaat over het leven van een 13-jarige jongen. Het is een rauw sociaal-realistisch drama dat doet denken aan het werk van de Britse regisseur Ken Loach.
Jimmy (Alexi Mathieu) leeft samen met zijn broertje, zijn aan drugs verslaafde moeder en haar vriend met losse handjes in een troosteloze woonkazerne. Plaats van handeling: Dombasle–sur–Meurthe, een grauw dorp onder de rook van de Franse provinciale hoofdstad Nancy. De jongen moet snel volwassen zien te worden in een gezin waar moeder en vriend zwaar aan de drugs zijn. Ironisch dat de film zich tijdens de zomervakantie afspeelt. Terwijl de klasgenootjes van Jimmy van hun vrijheid genieten, moet hij zorgen dat er eten op tafel komt.
Bovendien moet Jimmy hand- en spandiensten verlenen aan Duke, de criminele vriend van zijn moeder. Deze Duke (Pierre Deladomchamps) is een fraai heerschap. Hij gaat graag tekeer tegen de Arabieren en vindt dat werken iets voor sufferds is. De feesten die Duke en Jimmy’s flodderige moeder Pris (Angelica Sarre) geven, gaan dag en nacht door. Niet bepaald een ideale omgeving voor opgroeiende kinderen. De kinderbescherming staat dan ook vrijwel dagelijks op de stoep.
Dat Jimmy tevens momenten van levensvreugde beleeft, is dan ook een wonder. De simpele genoegens van de jongen geven dit treurige drama nog een gevoel van optimisme. Zoals het rondhangen achter het hek van een tennisbaan waar rijkeluiskinderen tennisles genieten. Jimmy weet bij voorbaat dat hij nooit de zestig euro lesgeld van zijn moeder zal krijgen.
Volgens Claudel is het geen autobiografische film maar wel persoonlijk van aard. De regisseur groeide namelijk zelf in het dorp op. Totaal anders in stijl en impact komt de film als een verrassing na diens sombere bourgeoisdrama Avant l’hiver. Une Enfance is eveneens ontnuchterend somber, maar het lijkt een nieuwe start voor Claudel. De film is vrijwel uit de losse pols geschoten en oogt authentiek doordat er op bestaande locaties werd opgenomen. Minder bekende acteurs en amateurs geven het geheel een waarheidsgetrouw gevoel.
Claudel maakt films over worstelende mensen in een isolement waar ze niet uit weten te ontsnappen. Dan is het gewaagd om een 13-jarige tot hoofdpersoon te maken. Het shockerende besluit dat Jimmy aan het einde van de film neemt, komt niet bepaald uit de lucht vallen. Subtiel werkt Claudel hier naartoe. De regisseur heeft een pessimistische kijk op het leven in een achterstandswijk. Une Enfance is een gloedvol pleidooi voor menselijke waardigheid in een dergelijke kindonvriendelijke omgeving.
De laatste scène van de film biedt gelukkig enige verlichting. Philippe Claudel speelt zelf de tennisleraar die Jimmy uitnodigt om een partijtje te komen spelen. Ondanks alle narigheid die eraan vooraf ging, is dit een bevrijdend moment. Een mooi einde van deze fraaie en aangrijpende film over zomaar een kinderleven.
Ulrik van Tongeren