De keuze voor koolstofarme energiebronnen om de klimaatverandering tegen te gaan, impliceert wereldwijd een flinke groei van kernenergie. Een decennialange milieustrijd lijkt voor niets te zijn geweest.
Op zich is het best een geruststellende gedachte indien het Koninklijk Nederlands Meteorologisch Instituut (KNMI) ‘code oranje’ afgeeft voor het klimaat in Nederland. Aan de vooravond van de mondiale klimaattop in Parijs presenteert het KNMI een horrorscenario: Als de klimaattop er niet in slaagt de CO2-uitstoot afdoende terug te dringen, loopt Nederland over een jaar of dertig zo’n beetje onder water. Alsof de burger momenteel al niet genoeg angst wordt aangepraat.
Om ‘code oranje’ te onderbouwen komt directeur Van der Steenhoven met stevig bewijs: ‘Dat de eerste tien dagen van november uitzonderlijk warm waren, kunnen wij bij het KNMI eigenlijk alleen maar verklaren door ook klimaatverandering aan te nemen. Dat is nieuw.’ Tja. Aangezien het weerinstituut meestal de plank volkomen misslaat met het afgeven van codes voor de dag van morgen, dienen we het geschetste doemscenario met een korreltje zout te nemen. Al rijst de vraag of het de taak is van de ‘weerman’ om zich met politieke besluitvorming te bemoeien.
‘Code oranje’ echter past perfect in het straatje van het IPCC (International Panel for Climate Change), de afdeling van de Verenigde Naties die zich met het klimaat bezighoudt en een cruciale rol speelt bij de klimaattop die volgende week begint. Het IPCC streeft ernaar dat tegen 2050 minstens 80 procent van de opgewekte elektriciteit koolstofarm is. In afwachting van nog te ontwikkelen technologieën moeten we daarom dringend een beroep doen op duurzame energie, kernenergie en CO2-opvang en -opslag.
Kernenergie is koolstofarm: over haar hele levenscyclus (bouw, exploitatie, ontmanteling) is de uitstoot vergelijkbaar met die van duurzame energie. Een kerncentrale stoot gemiddeld 16g CO2 per kilowattuur uit. Dat is 30 keer minder dan gas- en 60 keer minder dan steenkoolcentrales, iets meer dan wind- en anderhalve keer minder dan zonne-energie. Volgens het Internationaal Energie Agentschap (IEA) is kernenergie, samen met waterkracht, op dit ogenblik de belangrijkste koolstofarme energiebron.
Het is uitermate voorspelbaar dat we op korte termijn te maken krijgen met een revival van kernenergie als ‘duurzame’ bron. Een decennialange milieustrijd vanwege het levensgevaarlijke radioactieve afval waarmee komende generaties eeuwenlang (eindeloos?) worden opgezadeld, alsmede de risico’s van nucleaire milieurampen en diefstal van verrijkt uranium als speeltje voor terroristen, lijkt hiermee voor niets te zijn geweest. Dat internationale milieuorganisaties thans hun pijlen voornamelijk richten op een noodstop van fossiele brandstoffen geeft te denken.
Tsjee, wie had dat gedacht. Ravage schrijft gewoon de propaganda van de nucleaire industrie over (even de link volgen naar Knack en je ziet dat het een opiniestuk is van het Nucleair Forum, de lobby organisatie in Belgie) en wenst daarmee te suggereren dat 40 jaar strijd tegen kernenergie voor niets was. Wat Ravage betreft wel dan waarschijnlijk. Maar verder valt het wel mee. In West-Europa en Noord-Amerika heeft kernenergie echt wel afgedaan. In het verre Oosten is er nog een groeimarkt, maar veel beperkter dan enkele jaren geleden verwacht werd. China en India investeren veel meer in zon en wind. En dat zal zo blijven. Zuid-Korea is (misschien) de uitzondering, maar door allerlei affaires -vervalsingen van veiligheidscertificaten bijvoorbeeld- is ook daar het tij aan het keren. Kernenergie is een centralistische grootschalige oplossing alleen doorzetbaar met een sterke staat. En daardoor al in het defensief op dit moment, want dat gaan we niet willen toch?
Hiermee verdient Ravage wel een abonnement op Kernenergienieuws, lezen ze ook eens iets anders. Trouwens voor iedereen die op de hoogte wil blijven gratis via info@laka.org.
En dan nog wat: 40 jaar strijd tegen kernenergie is nu eenvoudig terug te lezen: alle tijdschriften uit de antikernenergiebeweging zijn nu digitaal beschikbaar via http://www.laka.org/docu/tijdschriften
een prachtig stuk geschiedenis van een belangrijke sociale beweging.