Steve Jobs van regisseur Danny Boyle en scenarioschrijver Aaron Sorkin is geen traditionele biografische film over de medeoprichter van Apple geworden. Het tekent drie momenten uit de loopbaan van Jobs. Met die dwarse insteek hebben de makers een verrassende blik gegeven op de visionair. De film bestaat uit drie akten zie zich afspelen voorafgaande de lancering van een van zijn computerproducten.
De film levert met deze vernieuwende aanpak een rijke en doorwrochte visie op van een man die volgens de makers een geniale potentaat is. Zijn talent om briljante medewerkers om zich heen te verzamelen en uit te persen als citroenen wordt in de film glashelder voor het voetlicht gebracht. De meedogenloze kanten van Jobs worden genadeloos blootgelegd. Tevens blijkt dat de miljonair slecht voor zijn familie zorgt.
De film levert een waardevol en meeslepend document op van de huidige tijd waarin de consument tot slaaf wordt gemaakt van elektronica. De rol van Jobs binnen deze digitale revolutie mag niet onderschat worden. Dat de makers hun film gesitueerd hebben in de periode van 1984 tot en met 1998 intrigeert. Het is in feite het begin van Jobs technologische revolutie. Sorkin baseerde zijn scenario onder meer op de gelijknamige biografie van Walter Isaacson.
De scenarist heeft na The Social Network weer gezorgd voor verbaal vuurwerk met zijn dialogen. Achter de coulissen, vlak voor zijn productpresentaties, heeft Jobs (Michael Fassbender) vlijmscherpe nerveuze confrontaties met collega’s, ex-medewerkers en dierbaren waarmee de kijker veel kan opsteken over de betrokken personages. Met enkele rake zinnen weet Sorkin de gebruuskeerde slachtoffers van Jobs neer te zetten.
De perfectionistische en nogal kille Jobs roept met zijn aanpak aardig wat weerstand op. De enige persoon die hem de waarheid durft te zeggen, is zijn pr-vrouw Joanna Hoffman (Kate Winslet). Eigenlijk worden we aan de hand van deze Joanna de wereld van Jobs binnen geleid. Zij bekommert zich om zijn ego, probeert hem te sussen en aan zetten tot een menswaardiger gedrag. Het is een gegeven dat menselijke gevoelens geen plaats hebben in de meedogenloze wereld van zaken doen.
De complexe relatie die Jobs met zijn dochter Lisa heeft, zorgt voor verdieping en suspense. Lisa werd door haar vader heel lang niet als zijn dochter erkend. Jobs overige kinderen komen niet in beeld. Sorkin heeft hiermee het drama strak en overzichtelijk weten te houden. Op papier lijkt de film een statisch theaterstuk, door de dynamische regie van Danny Boyle is het een spetterende kijkervaring. De manische energie dreigt de film soms over te nemen alsof de werkwijze van Sorkin en Boyle botst. Die schijnbare gespletenheid maakt dit tot een bijzondere film.
Michael Fassbender levert een gave vertolking af door geraffineerd het ijzige pantser van Jobs neer te zetten. Soms schemert er een tikje kwetsbaarheid doorheen. Maar de filmmakers hebben vooral oog voor de meedogenloze kanten van de zakenman. De scherpe verbeelding van de Apple-wereld is niet goed gevallen bij het bedrijf, wat uiteindelijk een compliment is voor de filmmakers. Op een heiligverklaring van Steve Jobs zitten we echt niet te wachten.
Ulrik van Tongeren