De Nederlands-Schotse regisseuse Ester Gould onderzoekt in de documentaire A Strange Love Affair with Ego het leven van haar oudere zus Rowan. Rowan leidde een groots en avontuurlijk leven, toch liep het slecht met haar af. De vrouw had de greep op de werkelijkheid verloren als gevolg van van een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Opvallend is de vorm waarin de regisseuse haar bespiegeling heeft gegoten, een samensmelting van documentaire en speelfilm.
Gould volgt drie vrouwen die moeten doorgaan voor Rowan: een kunstacademiestudente in Londen, een vrouw die underground-shows in Los Angeles organiseert en een Nederlandse kunstenares. Het zijn ijdele vrouwen die zichzelf voortdurend in de spiegel bewonderen en bovendien obsessief bezig zijn zichzelf een plaats te veroveren in de wereld. Desondanks zijn deze vrouwen wel degelijk onzeker en kwetsbaar.
De film is behoorlijk desoriënterend. De kijker vraagt zich voortdurend af wanneer Rowan zal opduiken. Gould wou geen documentaire vol privé-foto’s en interviews rond haar zus maken. Af en toe komen er teksten in beeld, geschreven door Gould, waarin geciteerd wordt uit een briefwisseling tussen beide zussen. Eigenlijk zijn die kernachtige teksten het beste van de film. Ook komt er een psycholoog in beeld om toelichting te geven over narcisme.
Het probleem met een hybride film als deze is dat het al snel vlees noch vis is. Waarom heeft Gould niet gewoon een speelfilm over haar geliefde zus gemaakt? Of desnoods een conventionele documentaire waarin het leven van Rowan wordt ontrafeld? Het centrale thema van de film – wat is gezond en wat ongezond narcisme – komt via allerlei omwegen wel over, maar de weerbarstige aanpak van Gould zit het uitspitten ervan danig in de weg.
De fraai ogende documentaire is een intrigerende poging tot iets nieuws zonder werkelijk te overtuigen. Toch raakt A Strange Love Affair with Ego wel degelijk de huidige tijdsgeest waarin veelal sprake is van eindeloze egotripperij. De narcistische persoonlijkheidsstoornis is wijd verbreid, zoals we immers dagelijks kunnen zien op Twitter en Facebook.
Ulrik van Tongeren