De Amerikaanse filmregisseur Quentin Tarantino neemt de tijd om de spanning op te bouwen in zijn nihilistische western The Hateful Eight. De kijker moet geduld hebben met deze bijna drie uur durende speelfilm. Bloederig geweld, sardonische humor en briljante dialogen kenmerken het werk van de regisseur.
Zijn achtste film voelt als een episch drama, waarbij de handeling zich grotendeels afspeelt in een houten blokhut in de besneeuwde bergen van Wyoming. De film is gesitueerd tien jaar na de Amerikaanse Burgeroorlog, maar in feite woedt deze oorlog nog steeds voor de acht hoofdpersonages. Haat, racisme en vergelding waren al dominant aanwezig in Tarantino’s vorige film, de western Django Unchained (2012). Je zou zijn nieuwe opus als een soort vervolg kunnen zien.
De Amerikaanse Burgeroorlog is voor Amerikanen nog steeds een open wond waarin Tarantino met duivels genoegen zout strooit. De provocaties van de regisseur hebben grote verdeeldheid gezaaid onder Amerikaanse filmcritici waardoor velen de kwaliteiten van de film niet op juiste waarde wisten in te schatten. Het woord nigger (neger) valt maar liefst 70 keer in de film. Op zich logisch omdat racisme het voornaamste thema is.
De film vangt aan met een besneeuwd landschap, een zware sneeuwstorm is op komst. Premiejager John Ruth (Kurt Russell) is onderweg om zijn prooi Daisy Domergue (Jennifer Jason Leigh) levend af te leveren voor executie in het plaatsje Red Rock. Een andere premiejager, gespeeld door Samuel L. Jackson, houdt de koets aan om een lift te krijgen. Deze zwarte Major Marquis Warren was tijdens de Burgeroorlog een beruchte slachter van zuidelijke soldaten.
Later voegt Chris Mannix (Walton Goggins) zich bij het gezelschap, een angstaanjagende racist uit het zuiden die zich voorstelt als de nieuwe sheriff van Red Rock. Dat de spanningen hoog zullen oplopen, wordt al meteen duidelijk. Wanneer het gezelschap hun schuilplaats bereikt, is daar al een aantal schimmige en dreigende personages aanwezig. De scheidslijnen van de Amerikaanse Burgeroorlog tekenen het kolkende drama van The Hateful Eight.
In de eerste honderd minuten worden de personages nauwkeurig neergezet, gepaard gaand met verbaal vuurwerk waar Tarantino beroemd door is geworden. De plot is eigenlijk simpel, waarmee de regisseur schatplichtig is aan de Engelse thriller-auteur Agatha Christie. Sluit een aantal mensen op in een kleine ruimte om ze één voor één te laten sterven. Deze claustrofobische situatie, waaruit geen ontsnappen mogelijk is, wordt door de regisseur briljant benut. Het aloude extra brede filmformaat Ultra Panavision 70mm is hierbij van grote waarde. Het is een meesterstuk om een dergelijk intiem drama toch episch gewicht te geven.
Dat na die zorgvuldige opbouw het verhaal met een vlijmende flashback op scherp wordt gezet, is geen verrassing. Tarantino is daar nu eenmaal grootmeester in. The Hateful Eight bevat veel ongemakkelijke momenten. Dat gevangene Daisy aan de lopende band op haar hoofd geslagen wordt door haar premiejager heeft tot veel verontwaardiging geleid. Dergelijke slapstick is niet bepaald politiek correct.
Maar Tarantino zoekt al bijna 25 jaar de grenzen op, het maakt zijn films spannend en grensverleggend. Hij heeft met The Hateful Eight weer een uiterst solide film afgeleverd, gedragen door sublieme vertolkingen van perfect gekozen acteurs. Dat Samuel Jackson als ceremoniemeester optreedt, is een waar genoegen. Het sardonische verbale vuurwerk van diens personage is er een om in te lijsten.
Ulrik van Tongeren