De Amerikaanse regisseur David O. Russell begint zijn film met een scène uit een tv-soap opera waarmee hij meteen de toon zet. Joy is een enigszins kitscherige tranentrekker over een jonge vrouw die hogerop wil. De Amerikaanse droom met alle toeters en bellen is haar doel. Zij woont samen met haar twee kinderen, ouders, grootmoeder en ex-man. Haar zorg voor de lastige familie slokt al haar tijd en energie op. Maar ziedaar, ze is toch in staat tot een revolutionaire uitvinding, de Miracle Mop, die je met één handbeweging kan uitwringen. Zij probeert haar dweil te verkopen aan het shopping-kanaal HSN.
Joy is een biografische film over Joy Mangano, een vrouw die het ver geschopt heeft met haar schoonmaakimperium. Jennifer Lawrence speelt Joy, Robert de Niro haar vader, de rest van de rollen zijn eveneens sterk bezet. Na zijn complexe drama American Hustle over een stel oplichters wou Russell blijkbaar een betrekkelijk simpel verhaal vertellen. Het is in essentie een optimistische film over een jonge vrouw die alles doet om haar droom te verwezenlijken.
Het eerst deel van de film behandelt de zorgen van Joy voor haar familie. Het is een onverwacht rauwe bijna sociaal-realistische blik op het Amerikaanse arbeidersmilieu. In het tweede deel krijgt de film vleugels met Joy’s loopbaan als verkoopster van haar mop op tv. Het toont tevens haar intense strijd tegen corrupte handelaren en fabrikanten die haar uitvinding proberen te stelen.
David Russell is een tegendraadse regisseur die meer wil dan een voorspelbare biografie maken. De film bevat een fascinerende mengeling van feit en fictie. Joy Mangano blijft, ondanks haar succes, een mysterie. Dat gegeven heeft Russell de mogelijkheid geboden om zijn visie op Joy te geven. Hij heeft een zekere rauwheid aangebracht in dit op papier zoetsappige sprookje. Dat onvoorspelbare tekent de regisseur, en dat maakt zijn werk zo intrigerend. In Joy worden onrealistische elementen van de soap opera gemengd met de rauwe werkelijkheid. Dat is een ongewone mix die toch een redelijk boeiende film heeft opgeleverd.
Jennifer Lawrence is, na Silver Linings Playbook en American Hustle, met haar derde wederom sterke rol intussen de muze van Russell geworden. Ondanks enige onwaarschijnlijke wendingen in het verhaal weet ze de film met haar intense vertolking op de rails te houden. Russell is een regisseur die altijd zelf zijn scenario’s schrijft. Zou dat de reden zijn dat zijn films meestal een rommelige indruk maken? Zijn vorige American Hustle is eigenlijk een rommeltje wat betreft dramatische structuur. De uitstekende acteurs hebben die film nog enigszins weten te redden. Daarbij vergeleken is Joy is zeker een verademing.
Ulrik van Tongeren