The Revenant is gebaseerd op het gelijknamige boek van Michael Punke uit 2002. De film en het boek handelen over de waar gebeurde overlevingstocht van pelsjager Hugh Glass in een onherbergzaam gebied in de Rocky Mountains. De man werd in 1823 door een grizzlybeer aangevallen en door zijn maten voor dood achtergelaten. Toch wist hij op miraculeuze te overleven en ongewapend een lange tocht te ondergaan, voortgedreven door de drang van vergelding.
Wie ooit Amores Perros (2002) heeft gezien, weet dat regisseur Iñárittu niet terugdeinst voor het tonen van plastisch geweld. De hondengevechten in die film zijn nog steeds legendarisch gruwelijk om te zien. Dat het leven in het Wilde Westen van rond 1820 bepaald geen theekransje was moge duidelijk zijn. Hoofdpersoon Glass, formidabel gespeeld door Leonardo DiCaprio, wordt in de film bijna aan stukken gescheurd door een beer, een scène die erin hakt.
Dat deze woeste vertelling alleen maar over geweld zou gaan, is een misvatting. Behalve de drang tot overleven gaat het tevens over het ontstaan van een natie. Iñarittu houdt van grote thema’s, hij is echter geen subtiele filmmaker. Zijn filmstijl is heftig en pompeus, de man heeft een hang naar het mystieke. Die overdrijving maakt zijn films wel degelijk meeslepend.
In The Revenant wordt nog eens ten overvloede aangetoond dat de geschiedenis van Amerika doordrenkt is met bloed. De briljant geënsceneerde opening van de film laat zien hoe een pelsjagerskamp wordt overvallen door Arikara indianen. De zoevende pijlen, de neerstortende lichamen en de chaos zijn huiveringwekkend realistisch. Alleen een topregisseur weet een dergelijke scène overzichtelijk te houden. Glass weet met zijn collega’s in een boot aan de chaos ontsnappen.
Eigenlijk vangt de film pas écht aan nadat Glass door de beer is aangevallen, dan start de uitputtende overlevingstocht. De slechterik van het verhaal en doelwit van Glass wordt gespeeld door Tom Hardy. Diens personage begaat een verschrikkelijk wrede daad. Glass mag dan echt bestaan hebben, fictief is dat hij een indiaanse vrouw en zoon heeft. Die vrouw is allang dood, in flashbacks komt ze tot leven. Dat deze woeste man een gezin zou hebben gehad, maakt hem menselijker. Glass bekommert zich om zijn zoon.
The Revenant heeft weinig plot en gaat uiteindelijk voornamelijk over een man die maar niet dood wil gaan. Wat hij aan geweld ondergaat, is bijna niet te bevatten. Bovendien valt hij in ravijnen en rivieren, eet de rauwe ingewanden van een bizon en schuilt tijdens vriesweer in het karkas van een paard. De filmmakers bezochten voor de opnamen locaties in Canada en Argentinië waarbij de crew en acteurs werden blootgesteld aan de meest barre omstandigheden.
Het epos is uitzonderlijk fraai in beeld gebracht door de briljante Mexicaanse cameraman Emmanuel Lubezki. De overweldigende natuuropnamen doen denken aan het werk van de Amerikaanse filmregisseur Terrence Malick. Ook de dichterlijke en mystieke kanten van de film herinneren aan hem. De mengeling van het extreme geweld en de soms vergezochte diepzinnigheid maken het geheel tot een merkwaardige filmervaring.
Dit is een film waar men zich moeilijk van los kan rukken. Het lichamelijke aspect van de overlevingsstrijd van Glass is tergend meeslepend. Iñárritu blijft een intrigerend filmmaker. Na onder meer Amor Perros (2002), Babel (2006) en Birdman (2014) heeft hij alweer een film gemaakt waar nog lang over na gepraat zal worden.
Ulrik van Tongeren
Tja, leuke poging om nog iets van inhoud aan de film toe te kennen, maar watje te zien krijgt is in feite een saai achtervolg verhaal, 2 …. max. 3 sterren. En waarom deze film zo in de prijzen valt…….snap er niets van.