An van de Japanse regisseuse Naomi Kawase is een warme en lyrische film over een oude vrouw die vreugde biedt aan de mensen in haar omgeving. Kawase maakt doorgaans intellectuele en gecompliceerde films, maar dit keer heeft ze het tamelijk simpel gehouden. Het resultaat is een lieve film met een lach en een traan waarin de aandoenlijke oude vrouw Tokue (Kirin Kiki) centraal staat.
Wanneer Tokue op een dag een eettentje op straat aandoet, vraagt ze nederig of ze in de keuken mag werken. De uitbater maakt dorayaki, pannenkoekjes gevuld met een zoete rode bonengelei (an) gemaakt van azuki bonen. De zwijgzame Sentaro (Masatoshi Nagase) wuift vriendelijk de sollicitatie weg. Voordat de dame vertrekt, duwt ze haar eigengemaakte an in de handen van Sentaro. Later proeft hij haar mengsel en belandt in de zevende hemel. Tokue mag alsnog bij hem komen werken.
Het maken van het rode bonen mengsel vergt vele uren en wordt uitvoerig getoond, een proces dat sensueel in beeld wordt gebracht. An is stiekem een van de betere eetfilms. De dorayaki pannenkoekjes met Tokue’s vulling zijn een doorslaand succes. Wakana (Kyara Uchida) is een schoolmeisje dat de locatie gebruikt als haar hangplek. De drie personages vormen een soort gezinnetje, langzaamaan worden hun achtergronden prijs gegeven.
Wakana komt erachter dat de oude dame leprapatiënte is, haar handen zien er verminkt uit. Tokue woont in een sanatorium aan de rand van Tokio. Tot de dag van vandaag is lepra een van de grote taboes in de Japanse samenleving. Tot 1996 mochten leprapatiënten in Japan niet buiten de hekken van sanatoria komen. Het thema levert het dramatische gewicht op van de vertelling, maar het betoog van Kawase dat voedsel met liefde en toewijding moet worden bereid is belangrijker.
Dit gaat tevens op voor het leven dat gekoesterd en genoten dient te worden. Iedere dag telt in een mensenleven is een wijze levensles van de 76-jarige Tokue. Veteraan actrice Kirin Kiki zet haar personage met warmte en innige bescheidenheid neer. Kawase presenteert met haar nieuwe film een fraaie staalkaart van de dingen die belangrijk zijn voor Japanners. Zintuiglijke beleving golft door An, onder meer getoond door de wisseling van de seizoenen, met de pracht van de roze lentebloesem als belangrijk visueel motief.
Liefde en respect voor de natuur zijn belangrijk voor Japanners, het is de essentie van hun bestaan. Zelfs in een metropool als Tokio zijn er plekken waar men zich kan terug trekken om ervan te genieten. An is lyrisch, sentimenteel en simpel, dat maakt het voor de goede verstaander tot een aangrijpende film. De kernwaarden van de Japanse cultuur worden gekoesterd; genieten van delicaat voedsel en van de natuur. Dat dit weer eens in een Japanse film wordt getoond, levert een brok in de keel op. An is een stille oase in een voortdenderende wereld.
Ulrik van Tongeren