27

Nu de achtergronden van de ramp met vlucht MH17 steeds meer vragen oproepen, neemt bij hoofdspeurneus Fred Westerbeke het optimisme toe, zo bleek uit een brief aan de nabestaanden. Ondertussen leek zijn pad naar opheldering door een steeds donker wordende tunnel te lopen.

     door Hector Reban

De Onderzoeksraad voor Veiligheid (OVV) had zojuist haar rapport geopenbaard, terwijl voorzitter Joustra abusievelijk en onrechtmatig buiten zijn boekje was gegaan door ‘rebellengebied’ aan te wijzen als de locatie van waaruit het wapen zou zijn gelanceerd dat MH17 zou hebben neergehaald. Fred Westerbeke, hoofdspeurneus van het Openbaar Ministerie en het Joint Investigation Team (JIT) dat onderzoek doet naar de strafrechtelijke achtergrond van de MH17-ramp, maakte evenwel half oktober vorig jaar graag gebruik van het momentum. Het zou hier, zo oreerde de Hollandse opsporings-tsaar in een persverklaring, om een ‘bewuste aanslag’ gaan, en dus om ‘moord.’

Dat waren grote woorden die een even grote onuitwisbare indruk achterlieten. Bij Kiev-getrouwen, die al die tijd hadden aangenomen dat separatisten in afgeluisterde gesprekken hun vergissing hadden erkenden. Bij dissidente volgers, omdat uit kritisch uitpluizen van aangeleverd sociale media bewijs en het OVV-rapport bleek dat behoorlijk wat ongerijmdheden de kop opstaken – en zelfs aanwijzingen voor compleet andere scenario’s over lanceerlocatie en mogelijke daders. En natuurlijk vooral bij nabestaanden van de slachtoffers, die nu voor de zoveelste keer door de autoriteiten aan het wankelen werden gebracht.

  De grote radar show

Kennelijk vergde dat actie om de schade te beperken. In februari stuurde Westerbeke een brief naar de nabestaanden om hen aanvullend te informeren over de stand van zaken van het strafrechtelijk onderzoek. In een begeleidend perscommuniqué bracht Westerbeke zijn alarmerende formuleringen terug door te stellen dat vervolging ook zou plaatsvinden ‘zelfs al zou er sprake zijn van een ongeluk en het niet de bedoeling was om een commercieel toestel neer te halen.’

Daarmee kreeg het scenario van de fatale vergissing toch weer een prominente plaats, noodzakelijkerwijze omdat separatisten noch Russen enig bewust belang hadden bij het neerhalen van het Maleisische toestel, maar ook omdat de bewijsvoering van de Oekraïense geheime dienst (SBU) en de pro-NAVO onderzoeksorganisatie Bellingcat sterk op dit verhaal leunde. Westerbeke begreep dat hij omzichtig diende te manoeuvreren tussen het aanbrengen van de gewenste schuldigen en de totale afwezigheid van enig motief dat juridisch gezien ‘moord’ nu eenmaal uitsluit. Een fatale vergissing met dood door schuld zou dit probleem natuurlijk in één keer oplossen.

Er was meer dat aandacht behoefde. Tijdens hoorzittingen in de Tweede Kamer hamerde Kamerlid Pieter Omtzigt (CDA) op de afwezigheid van primaire radarbeelden ten bate van het onderzoek. Al eerder had een aantal nabestaanden Rutte een brief gestuurd waarin zij de premier, die zo ferm had geroepen de onderste steen boven te willen krijgen, aanspoorden nu eens over de brug te komen met die radarbeelden.

Zij moesten teleurstelling op teleurstelling slikken. Eerst verantwoordelijke Oekraïne bleek radarfaciliteiten op de bewuste dag in onderhoud te hebben. Een merkwaardige gang van zaken voor een gebied in staat van oorlog en luchtstrijdkrachten die sinds enkele dagen voorafgaand aan de vliegramp in de hoogste staat van paraatheid waren. Rusland zou de ruwe data wel hebben opgenomen, maar niet hebben bewaard. Ook niet kosjer gezien het belang. Conform de constant gevoerde politieke lijn kwam Oekraïne eenvoudig weg met opzichtige leugens, maar toonde Westerbeke zich wel volhardend in het Russische geval. Nog steeds zou men ‘op jacht‘ zijn naar Russische radarbeelden, beelden op basis van data die dus niet meer zouden bestaan.

  Amerika en het onderzoek

Eveneens een constante bron van verwarring was de vraag wat de Amerikanen nou eigenlijk hadden bijgedragen aan het onderzoek. Volgens de Amerikaanse minister Kerry zou het om radarbeelden moeten gaan, zo beweerde hij: ,,We saw this aeroplane disappear from the radarscreens”. Maar juist die beelden bleken niet voor handen te zijn. Vlak voor het debat schreef de OVV namelijk aan de Kamer: ‘De Onderzoeksraad heeft geen radargegevens opgevraagd bij de Verenigde Staten’.

Nabestaanden van de Nederlander met een Amerikaans paspoort Quinn Schansman stuitten aan de andere kant van de Atlantische oceaan ook op een muur nadat zij uitdrukkelijk aan het State Department om opheldering hadden gevraagd. Het grote draaien van Nederlandse en Amerikaanse overheid wekte geheel terecht de nodige irritatie, verbazing en achterdocht.

US data
De enige publiekelijk gepubliceerde Amerikaanse informatie: een zelf-ingetekende baan van de plaats Snizhne naar het vliegtuig

Hoewel Kerry naar eigen zeggen precies wist welke raket waar vandaan en door wie was afgeschoten, bevatte het OVV-rapport geen enkel bewijs voor zijn beweringen. Joustra rommelde zich in een spaarzaam tv-interview handig door vragen over dit onderwerp heen door niets te bevestigen of te ontkennen, maar kweekte feitelijk meer substantie voor het idee dat de VS eigenlijk niets tastbaars had geboden.

Westerbeke’s brief suggereerde daarentegen dat de VS wel degelijk materiaal had overgedragen: ‘De Amerikaanse autoriteiten beschikken over data, afkomstig van hun eigen veiligheidsdiensten, die mogelijk informatie zouden kunnen geven over een raketbaan. Deze gegevens zijn vertrouwelijk gedeeld met de Nederlandse Militaire Inlichtingen en Veiligheidsdienst (MIVD).’

Dat leek dus meer boter bij de vis dan Joustra aanbood. Maar feitelijk bleef maar één zaak duidelijk, namelijk dat wat nou werkelijk was aangeleverd, vooral geheim moest blijven. Opmerkelijk was in dat licht Westerbeke’s formulering in termen van vaagheid (‘data’ in plaats van ‘beelden’) en onzekerheid (‘mogelijk’ informatie). ‘Data’ kan van alles betekenen en dus ook niets. ‘Mogelijk’ zou dit materiaal aanwijzingen kunnen verschaffen, maar mogelijk dus ook niet. Kerry’s ,,We know where it came from” moet in dat licht waarschijnlijk heel ruim worden gezien, een conclusie die ook al getrokken kon worden na het uitkomen van het OVV-rapport dat een lanceergebied aanwees in plaats van een locatie.

  Alle paden door dezelfde tunnel

Interessant was dat Westerbeke in zijn brief toegaf dat er geen beelden of data voor handen waren van de lancering. Geen Oekraïense, Russische en Amerikaanse radarbeelden, geen video- of filmbeelden, geen satellietbeelden, maar kennelijk ook geen SBIR (space-based infrared) data, in ieder geval niet van de lanceerpositie tot aan het wolkendek. Een merkwaardige constatering, aangezien verschillende partijen, de Amerikanen voorop, de oorlog in de Donbass toch nauwkeurig volgden met alle hypermoderne spionagetechnologie die hen ter beschikking stond.

In zijn brief trachtte Westerbeke de schade te beperken en hoop te verspreiden door uitdrukkelijk te stellen dat naast ruwe primaire radarbeelden (die er niet zijn) en geheime Amerikaanse ‘data’ (die alleen ‘mogelijk’ iets zouden zeggen) ook andere informatiebronnen konden worden aangeboord:

‘Zo verzamelt het JIT bewijs op basis van afgeluisterde telefoongesprekken, locatiegegevens van bepaalde telefoons, beeldmateriaal, getuigenverklaringen en technische berekeningen van de raketbaan. Die berekeningen worden gemaakt door het Nationaal Lucht en Ruimtevaartlaboratorium (NLR) op basis van de locatie van de MH17, het schadepatroon op de wrakdelen en de bijzondere eigenschappen van de bewuste raket.’

Maar deze alternatieve paden voorspeldden niet veel goeds.

Volgens Westerbeke zou het JIT vooral met dit laatste onderzoek een ‘verdiepingsslag’ maken ten opzichte van het onderzoek van de OVV. Welke verdieping de NLR nog zou gaan maken, bleef onbekend. In appendices X en Y van het OVV-rapport beschreef de NLR al een poging om in samenwerking met TNO de lanceerplaats te berekenen, maar die resultaten bleken bij nadere bestudering verre van overtuigend en politiek beïnvloed.

‘Verdieping’ zou in dit geval eigenlijk moeten betekenen dat men alsnog zou overgaan tot het dichten van de vele gaten die men in eerder onderzoek had laten vallen. TNO had daar aanbevelingen voor gedaan en ook de Russen hadden geïnformeerde ideeën aangedragen. Maar een uitgebreid verzoek van Oleg Storchevoy, directeur van de Russische luchtvaartdienst, die in beschouwing te nemen, werd zonder meer van de hand gewezen. Het zag er dus naar uit dat het JIT gewoon op dezelfde gemankeerde voet verder zou gaan als de OVV al had voorbereid.

  Discutabel technisch onderzoek

Wat betreft de andere paden die Westerbeke zou hebben doorlopen op weg naar de lanceerlocatie en de daders, zou bij critici het gevoel kunnen bekruipen dat men er nog steeds niet in was geslaagd los te komen van het verhaal dat SBU en Bellingcat zo zorgvuldig hadden geconstrueerd. Dat verhaal over een door Rusland geleverde BUK die in de ochtend van de bewuste dag door rebellen op een dieplader naar de plek des onheils was vervoerd om daar per ongeluk een civiel vliegtuig neer te halen, ontspon zich binnen enkele uren na de ramp op basis van gemanipuleerde taps en beeldmateriaal zonder originele bronnen en metadata. Uit de formuleringen van Westerbeke over ‘afgeluisterde telefoongesprekken’ en ‘beeldmateriaal’ zou opgemaakt kunnen worden dat nog steeds heilig in dit spoor zou worden geloofd.

Westerbeke leek zich dus, bij afwezigheid van hard materiaal, te verlaten op discutabel technisch onderzoek onder leiding van het NLR zonder broodnodige Russische inbreng en een nog discutabeler spoor op sociale media, voornamelijk aangeleverd door één partij, de Oekraïense geheime dienst, met een duidelijk belang in de zaak. In opsporingskringen zou men dit een tunnelvisie noemen. Het gaf geen vertrouwen in de beloften dat de echte daders ooit voor het gerecht zouden verschijnen.

Gezien het gelieg en gedraai van alle partijen en het ondeugdelijke bewijsmateriaal (voor zover publiekelijk bekend) konden voorzichtig een paar conclusies worden getrokken:

* Een serieus proces dat tot een deugdelijke veroordeling zou leiden was dus, in weerwil van Westerbeke’s beloften, uiterst twijfelachtig;

* Voor de Amerikanen was de politieke schade voor Rusland, die met suggestieve beeldvorming over de toedracht van de ramp kon worden aangericht, kennelijk al voldoende succes;

* Gezien de moeite om ondanks alle aanwezige technische mogelijkheden tot snelle publieke oplossing van de zaak te komen, zou kunnen worden aangenomen dat op hoog niveau tussen de betreffende mogendheden op het Oekraïense schaakbord hoog spel werd gespeeld dat aan het oog werd onttrokken.

MH17

  Verwachtingsmanagement

Bellingcat kreeg ruim aandacht in Westerbeke’s brief, met name om de hype te managen die was ontstaan na de grote PR-campagne die de organisatie in samenwerking met de NOS op touw had gezet. Begin januari maakte het Journaal bekend dat de organisatie een beperkt aantal mogelijke Russische daders in het vizier zouden hebben en deze informatie ook aan het JIT had doorgespeeld. Westerbeke, enigszins voor schut wanneer de goegemeente zou denken dat amateurs zijn werk aan het doen waren, bevond zich in een spagaat. Aan de ene kant volgde hij al vanaf het prille begin dezelfde lijn als de pro-NAVO propaganda organisatie, aan de andere kant wilde hij ten opzichte van nabestaanden de verwachtingen temperen:

‘Veel bronnen waarop Bellingcat zich beroept, waren bij het JIT bekend. Daarnaast beschikt het onderzoeksteam nog over meer en andere informatie over dit onderwerp, die niet door Bellingcat wordt genoemd. Voor zover Bellingcat nieuwe bronnen heeft aangedragen, worden die bestudeerd en beoordeeld op bruikbaarheid voor het strafrechtelijk onderzoek. Uit het rapport van Bellingcat volgt geen bewijs voor directe betrokkenheid van individuele leden van deze eenheid bij het neerschieten van de MH17.’

Slim werden hier eigen professionaliteit, kennis en kunde voor het voetlicht gebracht, maar tegelijkertijd bleek Bellingcat toch uiterst serieus te worden genomen. Aan verwachtingsmanagement werd gedaan door te melden dat met hun informatie geen individuen in staat van beschuldiging konden worden gesteld. Waarschijnlijk was dat ook niet het doel dat Bellingcat nastreefde. In de informatieoorlog was vooral van belang Rusland en Poetin stevig in de beklaagdenbank te houden. In de politieke sfeer is juridisch bewezen schuld niet nodig. De suggestie van schuld is genoeg.

Overigens behelsde het Bellingcat-onderzoek weinig meer dan een tot op de detail uitgewerkte wie-is-wie opsomming van de 53ste Brigade, een Russisch gevechtsonderdeel dat met eigen BUK’s een tour door eigen land had gemaakt, op zichzelf nou niet echt verdacht. De bewijzen voor betrokkenheid van dit onderdeel bij het overdragen van een eventuele BUK-lanceerinrichting die MH17 zou hebben neergeschoten, zijn feitelijk flinterdun, eigenlijk non-existent.

  Informatieoorlog

Het deerde evenwel niemand dat Bellingcat met dit rapport over daders uit een Russisch BUK konvooi eigenlijk een oud verhaal recycelde dat met wat aanvullende details groot gehypet werd. De NOS hielp onbezoldigd met het verspreiden van het verhaal over Russische BUK leveranciers en infotainment show De Wereld Draait Door wijdde enkele tenenkrommende uitzendingen aan de voortreffelijkheid van een paar goedwillende nerds, die met een heldere overtuiging en een laptop de zaak voor ons zouden hebben opgelost.

Dat Bellingcat een hoofdrol toebedeeld heeft gekregen in de beeldvorming die in de media over de toedracht van de ramp is opgespannen, is met name te wijten aan het marktprincipe. Er is een sterke, koopkrachtige vraag naar hun product. Het onderzoekscollectief bedient de gevestigde trans-Atlantische orde en diens internationale politieke agenda. Daarvoor verdient het alle lof van officials, van NAVO-generaal Breedlove tot Nederlandse politici, en van een aanhankelijke pers die over de gehele breedte het anti-Russische verhaal met graagte kritiekloos absorbeert.

Kleine barstjes in het gesloten firmament worden direct aangepakt, zo merkte RTL-correspondent Jeroen Akkermans. Nadat hij in een vlijmscherp commentaar de methodieken van Bellingcat fileerde, regende het berichten op zijn Twitter timeline van journalisten die bekend waren met het propageren van de Bellingcat-lijn, zoals Gert-Jan Dennekamp (NOS/Nieuwsuur), Hans de Vreij (freelance, ex-Wereldomroep) en Laura Starink (freelance, ex-NRC) om hem weer in het gareel te dwingen. Akkermans gaf toe. Een dag later twitterde hij dat het niet zijn bedoeling was geweest met zijn stuk verdachten vrij te pleiten.

Voor Bellingcat kwamen de problemen uit andere hoek, nadat men te maken kreeg met een geduchte tegenstander in de informatieoorlog. Afgeknepen van toegang tot de nieuwsvoorziening en verscholen voor het grote publiek, wist een informele groep internationale burgeronderzoekers behoorlijk wat gaten te schieten in het bewijs dat de SBU had aangeleverd en door Bellingcat bewaakt en aangevuld was. Hoewel oprichter Eliot Higgins nerveus zijn best deed de dissidenten weg te zetten als ‘MH17 Truthers’ en ‘useful idiots’, zou hij toch ooit moeten erkennen dat – voor hem – onwelgevallige informatie beschikbaar komt indien de SBU/Bellingcat-lijn van bewijsvoering inderdaad tot een rechtszaak zou leiden.

  Tegenbewijs

Wat de groep, bestaande uit een forensisch specialist, twee ingenieurs met forensische kennis, een ingenieur met militaire kennis, een voormalige hoofdaanklager, burgeronderzoekers, bloggers en journalisten (waaronder ondergetekende) met name bond, was niet een voorliefde voor de grote Russische beer, maar een gedeelde afkeer van bewijs dat sterk naar manipulatie en propaganda rook.

Wat betreft het verhaal over het Russische konvooi dat zo gretig aftrek vond in de grootste Nederlandse media, was al in 2014 duidelijk dat de enige connectie tussen het konvooi en een BUK in rebellengebied werd gevormd door zeer twijfelachtige foto’s van een truck met een BUK op een dieplader. Deze foto’s, gepubliceerd in het Franse magazine Paris Match, hadden direct een geur van valsheid om zich heen.

Paris Match fake

Die observatie werd gesterkt nadat de Duitse ingenieur Micha Kobs in een uitgebreid rapport diverse ongerijmdheden beschreef. Schaduwen, perspectief en digitale inhoud bleken allen gemanipuleerd om een een beeld te construeren dat in werkelijkheid nooit had plaatsgevonden, hoe diep Bellingcat ook zou graven in de levens van de soldaten van het Kursk-konvooi.

Een ander belangrijk thema waar Bellingcat in de media op scoorde was de ‘geolocalisering’ van de lanceerplaats, met name op basis van een foto van een vermeende lanceerpluim die enkele uren na de ramp op Twitter werd gepubliceerd. Nadat de OVV aan de hand van berekeningen van het NLR met een heel lanceergebied op de proppen kwam, was al duidelijk dat foto noch bepaling van een precieze plek serieus konden worden genomen.

Dat idee werd versterkt door uitspraken van de OVV en Westerbeke dat meer forensisch onderzoek nodig zou zijn om de exacte lanceerpositie te bepalen. Nederlandse onderzoekers hadden in de zomer van 2015 zelfs in het door Bellingcat aangemerkte veld bodemmonsters genomen, maar kennelijk had dat tot niets geleid.

Dat betekende feitelijk exit pluimfoto en exit Bellingcat lanceerveld, een idee dat al sterk leefde onder dissidente onderzoekers, die maar liefst tien ongerijmdheden hadden ontwaard, nog afgezien van de leugenachtige verklaringen van de fotograaf en verspreider van de foto.

Het enige dat van Bellingcat in het OVV-rapport overbleef, was de suggestie dat een BUK-raket afgevuurd zou zijn vanaf een plaats zuidelijk van Snizhne, een locatie die meer als vertrekpunt voor alle NLR/TNO schadeanalyses, simulaties en berekeningen leek te zijn genomen dan als conclusie kon worden gezien.

Ander bewijs dat naar die plek zou moeten leiden – het beeldmateriaal van een BUK-transport en enkele realtime getuigenverslagen op sociale media – bleek ook kwetsbaar. In een blogartikel somde voormalig hoofdaanklaagster Gabriele Wolff uit Duitsland een aantal door de groep opgespoorde problemen op en Sergey Mastepanov gaf in twee studies college over hoe een en ander vervalst zou kunnen zijn (zie hier). Langzaam maar zeker werd het Bellingcat/SBU verhaal ontmanteld en won de verbazing over de blinde weg die Westerbeke’s geleide JIT volgde aan meer kracht.

belangrijke plaatsen

  Buiten de tunnel

Aanwijzingen voor andere daders kwamen er ook, op basis van inschattingen, maar ook op basis van analyse van het schadepatroon aan het wrak van MH17. De Amerikaanse ingenieur ‘Andrew’ leverde in een gedetailleerd verslag aanwijzingen voor aanwezigheid van Oekraïense troepen en mogelijke BUK-eenheden in de Zaroshchenskoye pocket, een gebied consistent met berekeningen van BUK-fabrikant Almaz Antey en Russische satellietbeelden, even ten westen van het door de OVV aangewezen gebied.

Bellingcat ging onlangs frontaal in de tegenaanval. Men produceerde een aangepast rapport over het gebied rond Zaroshchenskoye, dat volgens hen niet onder Oekraïense controle zou hebben gestaan, maar verzandde in directe discussie met de Amerikaanse ingenieur in vaagheden. Men publiceerde meer materiaal over de truck en dieplader die de BUK naar plaats delict zou hebben vervoerd, maar in tegenstelling tot de Kursk-konvooi/Paris Match BUK werd aan echtheid van die combinatie nooit getwijfeld.

Ook werd uiteindelijk een aanwijzing voor aanwezigheid van Oekraïense BUK’s binnen schootsafstand rond de dag van de crash geneutraliseerd, dacht Bellingcat. Na ruim anderhalf jaar kwam men op de proppen met geolocalisering van een video die Oekraïense Anti-Terreur Eenheden (ATE) op 16 juli 2014 hadden gemaakt en waarop BUK-eenheden in de Donbass te zien waren. De video bleek geschoten te zijn in Izyum, 100 kilometer ten noorden van de crashsite.

Hoewel triomfantelijk de vlag werd uitgestoken dat dissidenten achter het net visten omdat de BUK’s niet ten zuiden van Shakhtarsk bleken te toeren, miste men een paar zaken. In de eerste plaats was bewezen dat Oekraïne had gelogen dat er geen BUK-eenheden waren in gebied waarin anti-terreur operaties werden uitgevoerd. Ten tweede klopte Izyum ongeveer met de plaats waar de Russen een dag later ten noorden van het bevochten gebied BUK Kupol radareenheden hadden gedetecteerd. Belangrijker nog was de constatering dat Oekraïne kennelijk rond Izyum, de plaats waar zich de hoofdbasis van luchtafweer sector C bevond, BUK-eenheden had ingezet. Dat maakte de mogelijkheid dat men rond de basis van sector D, in Amvrosievka ten zuiden van Shakhtarsk, óók BUK’s had gestationeerd, alleen maar groter.

Feitelijk werd met Bellingcat’s opheldering van de herkomst van de ATE-video indirect de bewijsvoering van Andrew’s rapport gestut. Andrew had namelijk gedocumenteerd beargumenteerd dat BUK’s die afkomstig waren van een basis ten noorden van Donetsk, waarschijnlijk waren neergestreken in Amvrosievka/sector D.

  Verrassingen uit het Grote Onbekende?

Hoewel tegenbewijs zich opstapelt, lijkt het JIT vastgeklonken aan het instortende verhaal over rebellen die met een Russische BUK per vergissing, maar met schuld, een vliegtuig neerhaalden. Volgens Westerbeke is het ‘zeer aannemelijk’ dat het tot een veroordeling komt. Maar op basis waarvan?

Van de pluimfoto, die iets laat zien dat natuurkundig en mathematisch onmogelijk aan een BUK-lancering kan worden gekoppeld?

Van de verknipte en gemanipuleerde telefoontaps, die inhoudelijk noch in tijdsaanduiding lijken te kloppen en waarin alleen betekenis kan worden gelegd met een hoop vooraf ingevulde suggestie?

Van het vreemde beeldmateriaal zonder originele bronnen en metadata, dat via sociale media bij de juiste burgeronderzoekers belandde?

Van realtime getuigenverklaringen op sociale media, die voornamelijk zijn terug te herleiden tot andere, onbekende bronnen op de achtergrond?

Van afwezige radarbeelden, waarbij men nog op jacht is naar (Russische) beelden die niet zouden bestaan, maar niet op jacht naar (Amerikaanse) beelden die wel bestaan?

Van bevooroordeelde schadeanalyse, computersimulaties en berekeningen van het NLR, als onderdeel van het Ministerie van Defensie direct ressorterend onder de NAVO, zonder Russische inbreng?

Van getuigenverklaringen over transport van een BUK, die pas werden verzameld vanaf negen maanden na de ramp?

Het is haast onmogelijk in te denken hoe Westerbeke de beloften die hij in zijn brief aan de nabestaanden uit, gaat waarmaken door op dit pad door te gaan. Het zal moeten komen van alles verklarende, maar geheime Amerikaanse data, zoals het OVV in antwoord op vragen van de Kamer liet weten. Of van magische getuigen. Bij het JIT moet wel heel veel verrassend en publiekelijk onbekend bewijs voor handen zijn om nog body te geven aan het onwaarachtige verhaal dat vanaf de eerste uren na de ramp de westerse media domineert.

Onderzoeksresultaten van de informele groep dissidente burgeronderzoekers zijn/worden gepubliceerd op:
http://www.kremlintroll.nl
http://www.whathappenedtoflightmh17.com
http://energia.su/mh17/
http://gabrielewolff.wordpress.com
http://hectorreban.wordpress.com
Abonneer
Laat het weten als er

*

21 Reacties
Oudste
Nieuwste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
henk
7 jaren geleden

Op dat moment was er een NATO oefening met een AWACS toestel……. waarom geen radarbeelden van de NATO gebruiken?????

Waarom wist CNN het antwoord op het neerhalen van MH17 al binnen 6 uur???? zie de foto van het projectiel…… en dat was GEEN BUK!!!!!!

Hector Reban
7 jaren geleden

Het OVV rapport meldt dat AWACS het vliegtuig slechts in het vizier hadden tot een half uur voor de crash.

Wellicht had CNN een direct lijntje met Oekraiense officials. Na ongeveer 6 uur kwam ook de SBU video uit met afgeluisterde telefoontaps van rebellen die zgn. een bekentenis zouden doen dat zij het vliegtuig per ongeluk hadden neergehaald. Deze taps zijn, hoewel op zichzelf authentiek, gebaseerd op gesprekken over een andere gebeurtenis die suggestief wordt gekoppeld aan neerschieten van MH17. Zie de link in het artikel naar mijn blogpost.

Frank Jansen
7 jaren geleden
Antwoord aan  Hector Reban

Boeiend zeg!
Weet je nog meer?

Hector Reban
7 jaren geleden
Antwoord aan  Frank Jansen

Ook jouw vraag zal ik zorgvuldig beantwoorden: Ja, ik weet nog veel meer.

rozem
7 jaren geleden
Antwoord aan  Hector Reban
Hector Reban
7 jaren geleden
Antwoord aan  rozem

Ik heb noch informatie noch kennis tot mijn beschikking om hier iets zinnigs over te zeggen. Wat wil je ermee beweren? Een interne explosie als oorzaak van de desintegratie in de lucht?

rozem
7 jaren geleden
Antwoord aan  Hector Reban

Correct, interne explosie als oorzaak van de desintegratie in de lucht. Ik heb hiervoor sterke aanwijzingen gevonden in het beschikbare fotomateriaal die allemaal naar deze zelfde oorzaak wijzen. 1376 kilogram Lithium batterijen waren aan boord van de MH17, er zijn legio rapporten beschikbaar van de FAA over de gevaren van het transport van dergelijke grote hoeveelheden Lithium batterijen (hull critical). Dat ze veilig waren omdat ze op de juiste wijze verpakt waren volgens de Onderzoeksraad voor Veiligheid is volstrekt ongeloofwaardig als er een raket in de nabijheid ontploft. Ook zou deze lading Lithium batterijen ondeelbaar zijn (single), ook dit was niet het geval, lees daarvoor de originele vrachtbrief.

Flip
7 jaren geleden

Niks mis met de Paris Match foto maar voor truthers als Hector Reban zijn plaatjes die niet in zijn complot theorien passen natuurlijk gemanipuleerd.

Hector Reban
7 jaren geleden
Antwoord aan  Flip
Anoniem
7 jaren geleden
Antwoord aan  Hector Reban

Waarom zou Bellingcat getrol gaan weerleggen?

Hector Reban
7 jaren geleden
Antwoord aan  Anoniem

Hoeft Bellingcat niet. Ze hebben het grote voordeel van een vriendelijke pers die niet naar feiten, maar naar beeldvorming op zoek is.

Maar wellicht heeft een rechter meer gehoor. Reker er maar op dat de verdediging de beschikking krijgt over de genoemde studie en ook over deze: ParisNOMatch:

http://kremlintroll.nl/?p=543

Wat jij trollen noemt, is jammer genoeg voor jou serieus forensisch onderzoek.

Hector Reban
7 jaren geleden
Antwoord aan  Hector Reban

Hoewel, het ziet er naar uit dat Anonieme Flip’s grote leider het met hem eens is:

https://twitter.com/EliotHiggins/status/728253691191496704

Flip
7 jaren geleden
Antwoord aan  Hector Reban

Video van de Paris Match stills is nu ook boven water. gekomen.

Hector Reban
7 jaren geleden
Antwoord aan  Flip

“Pixel moes” Forensisch onbruikbaar voor aanmerken Buk Kursk convoy.

Trouwens, Kursk is twijfelachtig na “nieuwe” foto uit Torez. Rechterkant Buk blijkt allemaal gespaakte wielen te hebben waar Kursk Buk/Paris Match Buk/zgn. moordwapen in Pervomaiske een niet-gespaakt wiel heeft

https://twitter.com/HectorReban/status/781435022775549952

Flip
7 jaren geleden
Antwoord aan  Hector Reban

This poor guy wrote a 15,659-word (!) report on how snapshots from the Paris Match Buk video were fake.
https://twitter.com/AricToler/status/781427655908417537

Flip
7 jaren geleden
Antwoord aan  Hector Reban

Eerst heette het serieus forensisch onderzoek waaruit zou blijken dat de Paris Match stills een vervalsing zou zijn. Nu het tegendeel met de video wordt bewezen is het beeldmateriaal opeeens forensisch onbruikbaar. Welke kronkel redeneringen zullen nog volgen.

Hector Reban
7 jaren geleden
Antwoord aan  Flip

Je bent aan het verdraaien, Flip. De problemen die het serieuze forensische onderzoek aantoonde voor stills zijn ook geldig voor de hele video. De side-skirt fingerprinting is onbruikbaar. En wat Aric Toler daarvan vindt, is worst.

Anoniem
7 jaren geleden
Antwoord aan  Flip
rozem
7 jaren geleden

Toevallig heb ik voor 1 jaar terug ook mijn blik op de Paris Match foto’s geworpen. Voor de duidelijkheid, er is niet 1, maar er zijn destijds 2 Paris Match foto’s gepubliceerd. Dat maakte het makkelijker om de ongerijmdheden op te sporen. De vervalsing is ook voor een niet-expert zo overduidelijk dat ik gestopt ben met het duiden van de rest, zoals de overgangen tussen scherp naar wazig die op sommige delen van de foto’s te zien zijn. Deze overgangen zijn te discreet voor een normale foto, ook (of juist) onder deze bewegende omstandigheden. Op de bovenste foto is ook een bewerkingslijn te zien net na de ‘0’ om de hoek:
https://www.flickr.com/photos/132949552@N05/17195983410/in/album-72157652380823401/

robbie
7 jaren geleden

Ik heb Jeroen Akkermans lang verdacht, van de in de Nederlandse media gebruikelijke, anti-Russische verdraaiingen van feiten, maar afgelopen woensdag gaf hij gelukkig toch een zeer genuanceerd beeld, waarbij de inlichtingendienst van de Oekraiene niet onvermeld bleef. Een belangrijk feit.

Ten tijde van de aanval op MH17 waren diverse Amerikaanse marineschepen ten zuiden van de Krim aan het
rondtoeren… zo liet marinetraffic.com weten… een site die ik al vele jaren gebruik om de situatie in crisislanden wat beter te kunnen bekijken. Deze schepen beschikken over zeer moderne AEGIS radarsystemen, die werkelijk alles, als een soort varende NSA, kunnen bekijken.

Tevens was er enkele weken voor de ramp een geavanceerd spionage schip van de Fransen aanwezig in de Zwarte Zee. Onduidelijk is of dit schip er op deze rampzalige dag ook nog was…is te achterhalen, maar voor deze info moet je marinetraffic.com betalen. Vanwege al deze geavanceerde apparatuur zou het zelfs mogelijk moeten zijn om te controleren of er een aantal Russen aanwezig waren op de door de JIT genoemde plaats. Want ook Russische soldaten hebben en gebruiken hun mobieltjes…

Het meest vreemde aan het hele verhaal, althans voor mij, zijn de telkens weer andersluidende verhalen van de Russen. Als je niks te verbergen hebt ga je toch geen drie of viertal verschillende versies naar buiten brengen? Waarschijnlijk wordt dit weer een verhaal als de moord op JFK. Veel versies, maar nooit de waarheid.

[…] Consider the manipulated audio recordings, the photos and videos of unknown provenance that lack metadataand even a clear focus. Consider the fortuitous fire on October 29, 2015 at Svatovo, Ukraine that […]