13

De ziekelijke drang van Erdogan naar absolute alleenheerschappij

‘Het parlement, de partij en de regering onder mijn absolute controle of de hele ‘rotzooi’ aan de kant!’, zo luidt het levensmotto van de Turkse president Erdogan. De Ottomaanse dynastie kende 36 sultans, Erdogan wil graag de 37ste zijn.

     door Nizam Cabbar

In Nederland berichtten de media de afgelopen tijd onder andere over drie belangrijke gebeurtenissen die recentelijk in Turkije plaatsvonden: de mislukte moordaanslag op journalist Can Dündar door een Erdogan-aanhanger, het feit dat premier Davutoglu onder druk van Erdogan zijn functie van premierschap zal neerleggen en het fysieke geweld dat in het parlementsgebouw gebruikt is tegen de parlementariërs van de pro-Koerdische partij HDP. Bij deze gewelddadige actie veranderde het corps van AKP-parlementariërs ineens in een knokploeg.

In wezen zijn deze recente gebeurtenissen niet echt nieuw, eenmalig of uniek in Turkije. Zeker niet gedurende de afgelopen veertien jaar dat de AKP aan de macht is. Vanaf dag één in 2002 werden door de AKP langzaam maar zeker de condities opgebouwd die het mogelijk maakten dat deze, soortgelijke en zelfs ergere gebeurtenissen zouden kunnen plaatsvinden. Sterker nog, het aantreden van de AKP tot de macht is een veelzijdige coupe op zich gebleken.

  Procesmanager

De geschiedenis van de AKP en de AKP-regering onder leiding van Erdogan (achtereenvolgens als partijleider, premier en president) kenmerkt zich voor een belangrijk deel door de successievelijke overname van de staatsorganen en de concentratie van de macht in de handen van de AKP en Erdogan. Deze geschiedenis is niet onverklaarbaar en past binnen de plannen die het VS-imperialisme voorhad met de Midden-Oosten regio. Erdogan werd destijds door de VS gesteund en aangewezen als de gedoodverfde ‘procesmanager’ in de uitvoering van het Grote Midden-Oosten Project van de VS.

De huidige premier Davutoglu was als ideoloog en ‘architect’ van de destijds gevoerde buitenlandpolitiek de belangrijkste adviseur van Erdogan. Maar de buitenlandpolitiek bleek een misbaksel te zijn en resulteerde nagenoeg in een compleet fiasco. Het was een Turkistisch-Ottomanistische buitenlandpolitiek met een neokolonialistisch-expansionistisch karakter waarvan de uitvoering zich kenmerkte door arrogante hoogmoed, veroveringsdrift en oorlogszucht.

In een van zijn toespraken in de tijd dat hij premier was, verzekerde Erdogan zijn aanhang dat hij op een ochtend even het ‘ongelovige leger’ van Assad zou verslaan, waarna hij in de Omajjadenmoskee van Damascus een aantal uren later het avondgebed zou verrichten om vervolgens tevreden en voldaan van een glaasje thee te genieten. Hoe gering moet het politieke verstand van iemand zijn om zich zoiets voor te kunnen nemen en zijn aanhang ervan te verzekeren?

Door deze buitenlandpolitiek werd Erdogan in eerste aanleg binnen de regio van het Midden-Oosten in een isolement gedreven. De sympathie van de Arabische volkeren waar hij aanvankelijk in belangrijke mate op kon rekenen heeft hij door zijn neo-Ottomanistisch, hegemonistisch en interventionistisch optreden verspeeld.

De Arabische volkeren ontdekten in de buitenlandpolitiek en het optreden van Erdogan een anti-Arabistische kern en tendens met een sterk Turkistisch-kolonialistisch motief. De verwerping van Erdogan en afkeuring van zijn verkeerde benaderingen door brede Arabische volkmassa’s in het Midden-Oosten was en is daarom logisch, verklaarbaar en meer dan terecht. Daarbij werd Erdogan ook door belangrijke staten in het Midden-Oosten, zoals Egypte en Iran, stevig op zijn plaats gezet.

  Bespottelijke snotneus

Maar daar bleef het niet bij. Door zijn verkeerde politieke opstelling, dubbele agendavoering, gebleken ongeschiktheid en verlies van reputatie heeft Erdogan ook het vertrouwen van zijn imperialistische opdrachtgever (de VS) gaandeweg zien afnemen. Hij bleek niet in staat tot adequate vervulling van de aan hem toebedeelde rol.

Hard schreeuwen, liegen, stelen, intimideren, onderdrukken, oorlogvoeren, onschuldige mensen laten vermoorden, de rijken rijker en de armen armer maken, groepen mensen tegen elkaar uitspelen, relaties onderhouden en samenwerken met IS, Al Nusra, Ahrar-u-Shaam en andere islamistische terreurkrachten… en anderen de schuld geven van zijn eigen fouten, valsheden en mislukkingen. Dat alles kon en kan hij als geen ander. Maar voor de rest bleek hij slechts irrationeel, onbekwaam en onkundig.

Erdogan werd uiteindelijk door de werkelijkheid gedegradeerd van een ogenschijnlijk ‘wonderkind’ naar een bespottelijke snotneus die door bijna niemand meer serieus genomen werd. Hij verkeerde uiteindelijk in de waan een ‘reusachtige wereldleider’ te zijn, maar de verstrijkende tijd, de dagelijkse gebeurtenissen en zijn positie, opstelling en handelwijze binnen de voortdurend veranderende politieke realiteit ontmaskerden hem hooguit als een plattelandse, lokale en tirannieke misdadiger.

Een misdadiger van klein postuur, met een grootheidsmanie gevoed door een ernstig minderwaardigheidscomplex. Een misdadiger bovendien, die een zeker aandeel heeft in grote aantallen moorden die door IS en andere islamistische terreurbendes, alsmede de Turkse militaire strijdkrachten, gepleegd zijn in het Midden-Oosten en in het bijzonder in Syrië, Koerdistan en Turkije.

14

  Volksverzet

Tegelijk met al het bovenstaande gebeurde ondertussen ook van alles in het binnenland. De buitenlandpolitiek van het Turkse regime had ook grote en massieve effecten op de mensen en het leven binnen Turkije zelf. Het volk had in toenemende mate te lijden van een steeds sneller groeiende werkloosheid en armoede. Dat ging gepaard met een vernederende onderdrukking die steeds agressiever en bloediger op het volk werd uitgeoefend, terwijl humanitaire en democratische rechten door Erdogan en zijn politieapparaat aan de laars gelapt werden.

Dit bleef echter niet onbeantwoord. Het volk sloeg op zijn beurt terug door massaal verzet en dito acties. Zoals het Gezi Park protest dat in Istanbul begon en zich over het hele land uitbreidde, aanhoudende hardnekkige stakingsacties van arbeiders in diverse sectoren, burgers die in verschillende regio’s in actie kwamen tegen onder andere de bouw van schadelijke hydro-elektrische en geothermische energiecentrales en boeren die protesteerden tegen de te lage bodemprijzen van hun gewassen.

Maar ook studenten roerden zich. In het hele land werd geprotesteerd tegen de hoge onderwijskosten, politionele repressie, ondemocratisch bestuur en sterke verlaging van het wetenschappelijkheidsgehalte van het onderwijs op de universiteiten en hoge scholen. De vrouwenbeweging protesteerde tegen sexe-discriminatie, verkrachtingen, seksuele intimidatie, uithuwelijking van minderjarige meisjes, seksueel misbruik van kinderen en het vermoorden van vrouwen. De Koerden kwamen samen met anderen voortdurend in actie voor vrede voor iedereen, zelfbestuur voor henzelf en democratie voor heel Turkije.

Deze, en nog vele niet benoemde protestuitingen, leidden bij de algemene verkiezingen van 7 juni 2015 onder andere tot een belangrijke zege van de pro-Koerdische partij HDP, en in die mate tot een nederlaag van de AKP. Dat was een feitelijk gegeven die Erdogan niet kon verteren omdat het een acute bedreiging vormde voor zijn aspiraties, waaronder de sterke wens om zijn machtspositie op te waarderen tot het niveau van een constitutioneel gedekte absolute alleenheerschappij.

  Aanval op de Koerden

De verkiezingsresultaten van juni vorig jaar werden door Erdogan als aanleiding gebruikt voor het inzetten van de aanval op het Koerdische volk in Oost- en Zuidoost-Turkije, en wel om uiteenlopende redenen. Ten eerste werden de Koerden collectief gestraft voor het feit dat zij niet voldoende op de AKP hadden gestemd. Ten tweede wilde Erdogan met de ingezette aanval het Koerdische volk uit het politieke veld slaan en zo de behandeling van de Koerdische kwestie weer naar een militaristisch plan terugbrengen.

Daarmee zou het conflict rondom de Koerdische kwestie een blijvende rechtvaardiging voor oorlogsvoering zijn waardoor Erdogan dan ook zo lang aan de macht zou kunnen blijven. En op de derde plaats hoopte Erdogan op die manier te voorkomen dat de Koerden in Turkije, naar het voorbeeld van hun volksgenoten in Syrië, eigenhandig een stelsel van democratisch zelfbestuur zouden kunnen opbouwen.

Omdat de uitslagen van de algemene verkiezingen van 7 juni 2015 ongunstig voor de AKP uitvielen, heeft de islamitische partij van Erdogan iedere poging tot de vorming van een redelijke, realistische en werkbare regeringscoalitie tegengehouden. Op 1 november 2015 volgden vervroegde algemene verkiezingen die formeel weliswaar betere resultaten opleverden voor de AKP – de partij kon weer zelf de regering formeren – maar ze zorgden er niet voor dat de HDP onder de kiesdrempel van 10 procent geduwd werd.

De HDP bleek wederom een belangrijke politieke speelster te zijn en bleef zo een doorn in het oog van Erdogan en zijn AKP. En dat ondanks de verkiezingsfraude van de AKP en het onbeteugelde geweld dat voorafgaand aan de verkiezingen tegen de HDP ingezet werd door de AKP, haar knokploegen en politieapparaat. Erdogan kon de HDP en de onderdrukte bevolkingsdelen die deze partij vertegenwoordigde maar niet klein krijgen. Dat maakte hem fanatieker in zijn streven naar vergroting van zijn macht, waarmee hij ze wel klein dacht te kunnen krijgen.

15
Knokpartij tussen leden van de AKP en HDP in het Turkse parlement.

  Alleenheerschappij

Het fanatisme van Erdogan kwam na de verkiezingen van 1 november 2015 tot uiting in de uitbreiding en opvoering van de oorlog tegen het Koerdische volk en tegen iedereen die solidair was met hen en met de strijdbeweging voor vrede en democratie in heel Turkije. Met andere woorden, iedereen die maar enigszins kritisch was, of ook maar uitsprak dat hij zou wensen dat de oorlog zou stoppen en vrede zou volgen, werd ‘vogelvrij’ verklaard. Erdogan bleek tot alles in staat omwille van zijn absolute alleenheerschappij.

Het systematisch uitschakelen van kritische burgers op alle terreinen, in alle sectoren en op alle niveaus is onderdeel van Erdogan’s strategie om obstakels op te ruimen die op de weg liggen naar de opbouw van zijn absolute alleenheerschappij, een tirannieke monarchie in de vorm van een ‘despotisch sultanaat’. De Ottomaanse dynastie heeft 36 sultans gekend, Erdogan wil graag de 37ste worden.

In dat perspectief dienen alle pogingen tot opheffing van onschendbaarheid van volksvertegenwoordigers behorend tot de pro-Koerdische partij HDP gezien te worden, alsmede alle acties die erop gericht zijn de volksvertegenwoordigers van de HDP uit het parlement te slaan. Denk aan de fysieke aanval die recentelijk in het parlementsgebouw door parlementariërs van de regerende AKP werd uitgevoerd op leden van de HDP, en de mislukte aanslag op journalist Can Dündar.

Niet alleen tegenstanders van Erdogan moeten het veld ruimen, ook zijn medestanders beginnen te mopperen. Zij worden door Erdogan ‘meedogenloos’ op het matje geroepen en dienen het veld te ruimen als zij niet voor hem buigen. Dat overkwam onlangs premier Davutoglu. Hij is officieel nog steeds minister-president maar tot 22 mei 2016. Dan houdt de AKP een buitengewoon congres en zullen er vervangende kandidaten ‘gekozen’ worden voor de vrijgekomen functie van ‘premier’ en voor de direct daaraan verwante functies.

Erdogan beoogt met dit alles zowel het parlement als de AKP-regering nog steviger in zijn greep te krijgen. ‘Het parlement, de partij en de regering onder mijn absolute controle of de hele ‘rotzooi’ aan de kant!’ is zijn motto.

  Arbeidsrechten onder druk

De grote en middelgrote kapitalistische bedrijven in Turkije, verenigd in de organisaties TÜSİAD en MÜSİAD, staan er bij en kijken naar dit alles alsof het een spannende misdaadfilm betreft, maar wrijven ondertussen de handen. Zij zijn nog wel zeer tevreden over de niets en niemand ontziende neoliberale oorlogspolitiek van Erdogan en diens regerende partij. Een politiek die uiterst vijandig is ten aanzien van de arbeidersklasse van Turkije als geheel, uiteraard met inbegrip van de Koerdische arbeiders.

Het recht op vrije en onafhankelijke vakbondsvorming en vakbondsactiviteit, het recht op staken en arbeidsactie, het recht op CAO-onderhandeling, arbeidsvoorwaardenvorming en andere vitale arbeidsrechten staan in Turkije dankzij het regime van Erdogan erg onder druk. Dat zijn rechten die het de arbeiders mogelijk zouden maken zich te verzetten tegen de kapitalisten en hun extreme uitbuiting, misbruik en vernedering.

Deze rechten worden door de dictatuur met voeten getreden. Daarmee wordt de arbeiders de mogelijkheid ontnomen om wettelijk voor een betere beloning, goede arbeidsomstandigheden en een menswaardig bestaan te strijden. Arbeiders die toch staken of anderszins in actie komen, worden door het regime krachtens de terrorismewetgeving als terroristen beschouwd en worden als zodanig met politiegeweld onderdrukt en juridisch vervolgd.

Zo worden kapitalistische belangen veilig gesteld. De kapitalisten steunen op hun beurt het regime en laten het toe dat Erdogan veel macht naar zich toetrekt omdat zij weten dat die in hun voordeel gebruikt zal worden. Dat de kapitalisten het toejuichen dat Erdogan Koerdische steden en wijken laat verwoesten, heeft een belangrijke reden. Hen worden daarmee grote bouwopdrachten en andersoortige opdrachten in het vooruitzicht gesteld.

Desondanks geven de onderdrukten het niet op. Sinds geruime tijd worden er pogingen gedaan om het verzet van progressieve en democratische krachten landelijk te verenigen. Dat vergroot de hoop. Hoe dan ook, de onderdrukten zullen uiteindelijk overwinnen en afrekenen met de dictator en zijn regime. Dat is onvermijdelijk en slechts een kwestie van tijd. Maar interesse, aandacht en internationale solidariteit, onder andere vanuit Nederland, zijn en blijven daarbij wel van groot belang.

Lees ook: Kabinet-Rutte II en Turkije: Smerige belangen boven nobele principes

Door ravage

Abonneer
Laat het weten als er

*

5 Reacties
Oudste
Nieuwste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
Anton Antifa
7 jaren geleden

Vandaag stemden 373 van de 550 volksvertegenwoordigers in met een wetsvoorstel dat beoogt de onschendbaarheid van een grote groep parlementariërs op te heffen. Vooral de HDP is het doelwit. De dictatuur begint nu toch echt serieuze vormen aan te nemen. De HDP stapt naar het constitutionele hof in Turkije uit protest tegen het wetsvoorstel, maar dat zal weinig zoden aan de dijk zetten. Prettige vakantie in je goedkope 5-sterren hotel, Sylvana Simons!

Koos Mat Roos
7 jaren geleden

Kennelijk wordt Turkije steeds meer een autoritair geregeerd land. Net zoals Iran, het Irak van Sadam, Saoedi-Arabië enzovoort. Tirannie schijnt populair te worden en niet alleen in het Midden-Oosten maar ook in de E.U.

Sandra Westrenen
7 jaren geleden

Extra alarmerend zijn nog twee kanten aan de figuur Erdogangster.
1. Zijn ambities in en met de EU
2. De liefde voor de dictator van m.n. Merkel en Rutte.

ad. 1. Erdogangster stop veel geld in de bouw van moskeeën m.n. in de EU, en heeft de populaties in de gastlanden georganiseerd op Stasi-achtige wijze; ogen en oren om alle kritiek op Erdogan aan te geven – op welke criticasters dan in de EU landen juridische wraak wordt genomen – met medewerking van vrijwel alle EU-lidstaten.

ad 2. Die gevaarlijke gekken gooien er nog miljarden – per jaar – achter aan. Belonen de dictator voor het trainen en bewapenen van IS, en de door IS begane afslachtingen van onschuldige Syrische burgers en militairen.

Na het zoveelste speurwerk naar deze uitest ALARMERENDE BEDREIGING voor de EU, met subsidie van de EU-lidstaten nb., dook het gegeven op dat Erdogan aanvankelijk bij de Gülen-beweging zat. !!!l dat is radicale-islam!
Een netwerk dat wereldwijd is verspreid. Heel Azie, M.O., Rusland uitgegooid, de VS – in joint-venture met de
CIA, dan zeg je automatisch ook Mossad, en heel Europa – ook in Nederland ontvangen de instellingen van deze radiacal islam subsidies. En worden door de AIVD afgeschermd.
Erdogan is net zo’n trekpop als Merkel, Hollande, Rutte, Cameron, en Obama. Allen hebben de opdracht hun land te islamiseren, witte genocide uit te voeren, en onder te brengen in de VN-‘socialistische’-Heilstaat.
Als NAVO lid weten de VS en Izrell precies alle troepenverplaatsingen, operaties, wapendeals; dus . . . Kijk eens, Chinezen worden ingevlogen om de IS-verliezen weer aan te vullen:
http://landdestroyer.blogspot.it/2015/09/turkish-uyghur-terror-inc-americas.html
http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4366091,00.html

Turkije profiteert schaamteloos van de miljoenen vluchtelingen. Kinderarbeid van vluchtelingen-kinderen. De vergelijking met de inzet van kampbewoners in de nazi-fabrieken is frappant.:
http://www.demorgen.be/buitenland/syrische-vluchtelingenkinderen-werken-massaal-in-turkse-fabrieken-bc56e672/

Tenslotte, de klucht van juffie Simons – wat een bruikbare idioot! – als boegbeeld voor weer een totaal overbodige, plots uit het niets komende partij – die Turkije in Nederland wil propageren; de partij kent dezelfde achtergrond als de PVV (buitenlandse financiering, door globalisten), DENK wordt gesponsord door de oorlogsmisdadiger, uitgesproken racist, goeroe van de Moslim Broederschap, en dirigent van het vervoer van miljoenen Afrikaners, Aziaten en Arabieren naar …… alleen de EU.
Me dunkt, dat Nederlanders/Europeanen nu massaal NIET boeken voor Turkije, dan wel hun vakantie afzeggen – la at het geld maar zitten. Zo’n land wil je je goeie geld niet besteden. Laat die hotelerie daar maar instorten, en die goedkope (slavenarbeid) textiel houden ze zelf maar.

Het blijven ontkennen van de uitvoerig in het Amerikaanse Congress besproken Armeense Genocide bewijst duidelijk dat Erdogangster helemaal op 1 lijn ligt met de globalisten. Obama, Netanyahu, Hollande, Merkel, WAMAX, Rutte, Cameron, Clinton, Trump.
Ze werken als 1 blok aan de aanval op, en vernietiging van, de autochtone Europeanen.
Ook niet fijn voor Turkije zelf, dat wacht ‘Balkanisering’, zoals is uitgevoerd in voormalig Joegoslavië, Irak, etc.

Het doel van Erdogangster/de hele kliek globalisten met Turkije en de EU is eender.
Samenvoegen en een schrikbewind vestigen, totalitaire staat.
Moet gezegd. de Turkse gemeenschap in de EU-lidstaten is overwegend Erdogan gezind. Fascisme komt als verleidelijke vrouw. De meesten zullen er voor vallen, anderen blijven door de politiestaat tussen de lijnen lopen.
Hoe eerder je de stekker eruit trekt, hoe beter de mensen aan die ramp ontsnappen kunnen.

Koos Mat Roos
7 jaren geleden
Antwoord aan  Sandra Westrenen

Zie: http://belfercenter.ksg.harvard.edu/publication/18120/strategic_engineered_migration_as_a_weapon_of_war.html
Hier de tekst. In recent years, it has been widely argued that a new and different armament — i.e., the refugee as weapon — has entered the world’s arsenals. But just how new and different is this weapon? Can it only be used in wartime? And just how successful has been its exploitation? Using a combination of statistical data and case study analysis, this article tackles these questions and provides a detailed examination of the instrumental manipulation of population movements as political and military weapons of war. In addition to ‘mapping the terrain’ of the issue by providing a comprehensive typology of the most common means by — and desired ends for — which displaced persons have been used as political and military weapons since the end of the Cold War, the author also provides a portrait of the identities of the kinds of actors most likely to engage in this kind of exploitation. She also proposes an explanation for what motivates them to resort — and apparently increasingly so — to the use of this unconventional policy tool, despite the reputational and potential retributive costs of doing so.

Koos Mat Roos
7 jaren geleden

Lieve Sandra bedankt voor je reactie. Hier een tip van Sheikh Imran Hosein: https://www.youtube.com/watch?v=PySZ3R5tVZo