cafe_society

De Amerikaanse regisseur en schrijver Woody Allen is onwaarschijnlijk productief. Jaarlijks levert hij een nieuwe film af, het aantal zit al tegen de vijftig. Dit jaar heeft hij ook nog een tv-serie gemaakt. Café Society is minder scherp dan zijn vorige Irrational Man, toch valt er voor de Woody-fans voldoende te genieten.

Café Society is een liefdesverhaal en een gloedvolle ode aan het Hollywood van de jaren ’30. Hoofdpersoon Bobby (Jesse Eisenberg) is een typisch Allen-personage. Hij is een enigszins naïeve jongeman uit Brooklyn New York met neurotische trekjes. Met zijn nerveuze gedrag is Bobby natuurlijk het alter ego van Allen die zelf als voice-over in de film aanwezig is.

Bobby krijgt van zijn oom Phil (Steve Carell) een baantje aangeboden in Hollywood. In wezen wordt Bobby boodschappenjongen van zijn oom die zelf veel invloed heeft in de filmstad. Vonnie (Kristen Stewart), de secretaresse van Phil, laat Bobby de stad Los Angeles zien. Op dat moment valt de jongeman als een blok voor haar charmes. Probleem is dat Vonnie al een relatie heeft met de gehuwde oom Phil.

007Ziedaar het ontstaan van een klassieke driehoeksverhouding, de dramatische as van de film. Werkelijk boeiend of spannend is dat relationele geneuzel niet. Het is vooral de schitterende wijze waarop het geheel in beeld is gebracht die indruk maakt. De geniale cameraman Vittorio Storaro heeft de prachtige beelden in een gouden gloed geschoten, dat zorgt voor intens genot.

En er zijn uiteraard de scherpe en rake dialogen van Allen die doel treffen. Er zit flink wat cynisme over Hollywood verwerkt in Café Society. De film roept niettemin warme gevoelens van nostalgie op van een Hollywood dat niet meer bestaat. In het laatste deel van de film keert Bobby terug naar New York. Daar krijgt hij een baantje toebedeeld in de nachtclub van zijn criminele broer Ben, gespeeld door Corey Stoll.

Café Society is een film die zowel verrukt als teleurstelt. De teleurstelling is erin gelegen dat het dramaturgisch gezien niet de sterkste film van Allen is. Woody Allen in topvorm maakt een film als Blue Jasmine (2013), waar de verhouding tussen drama en zwarte humor ideaal is. Maar de nostalgie, die het oeuvre van Allen zo kenmerkend maakt, ontroert en roept warme herinneringen op aan vorige films van de meester.

Hoe lang houdt de 80-jarige Allen het nog vol om met ijzeren regelmaat een film af te leveren? Eigenlijk kunnen we de regisseur niet missen, de man is een lichtpuntje in een duistere wereld. Al veertig jaar lang vangt iedere Allen-film aan met de sobere credits en een klassiek jazzmuziekje op de achtergrond. Dat creëert een warmhartig gevoel en de hoop dat we weer iets bijzonders te zien krijgen. Hopelijk gaat dat nog lang door.

Ulrik van Tongeren

Café Society (Paradiso Films, 2016), vanaf 11 augustus in de bioscopen.

Door ravage

Abonneer
Laat het weten als er

*

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties