De Belgische regisseurs Jean-Pierre en Luc Dardenne staan garant voor pakkend sociaal-realistisch filmdrama. Actief sinds 1978 maakten de broers in 1999 Rosetta, een film die hun grote doorbraak betekende. In hun nieuwste film La Fille Inconnue ontbreekt de woede over sociale onrechtvaardigheid, hier is het drama meer onderhuids verpakt. Het hoofdpersonage heeft daarentegen een vlammende inborst.
De film speelt zich af in de Belgische gemeente Seraing, de locatie van zo’n beetje elke speelfilm van de Dardennes. De jonge huisarts Jenny Davin (Adèle Haenel) verricht met grote inzet werk voor de sociaal zwakkeren. Ze zet hiervoor een torenhoge standaard voor zichzelf neer. Bij aanvang van de film zien we hoe Jenny een jonge collega op zijn plaats zet. De man heeft zich emotioneel laten overweldigen door een zieke patiënt, volgens Jenny niet de optimale werkwijze voor een arts.
Dan is het ironisch om te zien dat Jenny zich naderhand op haar beurt laat meeslepen door de dood van een jonge Afrikaanse prostituee. Ze had het leven van de vrouw waarschijnlijk kunnen redden als ze haar na sluitingstijd van de huisartsenpraktijk binnen had gelaten. Schuldgevoelens hierover kwellen de arts, ze voelt zich mede verantwoordelijk voor het overlijden van de vrouw. La Fille Inconnue toont Jenny’s zoektocht naar de identiteit van de anonieme prostituee.
Haar werkwijze in deze doet denken aan detectivewerk, alsof de film een soort thriller is. Maar in suspense zijn de gebroeders Dardenne niet geïnteresseerd. Ze zijn eerder begaan met morele vragen zoals de persoonlijke verantwoordelijkheid van de arts tegenover haar patiënten. Jenny probeert informatie over de overleden vrouw los te weken onder haar patiënten. Daarmee schendt ze in feite de geheimhoudingsplicht van een arts.
Terwijl ze bezig is met haar onderzoek moet ze de praktijk draaiende houden. Het dokterswerk is fascinerend gedetailleerd verbeeld. De Franse actrice Adèle Haenel als Jenny treft de immense vastberadenheid van haar personage op rake wijze. Het is een indrukwekkende minimalistische vertolking waarmee we eigenlijk de vrouw niet werkelijk leren kennen. Jenny heeft schijnbaar geen privéleven, haar werk slokt haar bestaan totaal op.
Tegen het einde van de film, een emotionele finale, schuren de regisseurs ietwat tegen melodrama aan. Met La Fille Inconnue bewijzen de Dardennes ten overvloede superieur drama af te kunnen leveren dat in het teken staat van een herkenbare sociale realiteit. Dat doen ze op schijnbaar simpele wijze, al is er wel degelijk sprake van complexiteit in hun werk.
Ulrik van Tongeren