De Belgische componist en musicus Dirk Serries sluit zijn Microphonics project af met de waardige afsluiter de lp/cd Microphonics xxvi – xxx Resolution Heart. Microphonics betekent sinds 2008 een keerpunt in de muzikale loopbaan van Serries omdat hij voortaan onder zijn eigen naam speelt. Voorheen gebruikte hij de artiestennamen Vidna Obmana en Fear Falls Burning.
Om de zoveel jaar zag Microphonics middels elpees, een 10” of via een soundtrack voor een korte film het levenslicht. Naast dit project, waarmee hij binnen het ambient c.q. drone genre blijft, zoekt Serries de laatste jaren de muzikale grenzen op binnen de experimentele muziek, in gezelschap van jazzmusici en andere muzikanten die het experiment niet schuwen. Het resulteerde in tal van releases op zijn label The New Wave of Jazz in samenwerking met Tonefloat.
Het eerste nummer van het album is getiteld ‘Epiphany and Isolation’. De track vangt aan met een minuut lange stilte, waarna de klanken meer en meer hoorbaar worden. Zoals we van Dirk Serries gewend zijn vullen laag naar laag elkaar aan, tezamen vormen ze een harmonische haast orchestrale compositie. Schurende dissonante partijen zorgen ervoor dat de muziek spannend blijft en dat je je kan focussen op de diverse partijen die opkomen en weer verdwijnen.
De tweede track, ‘Swept to the Sky’, heeft meer dreiging dan het voorgaande. Een continu drone, vergelijkbaar met een zoekende vioolpartij, wordt begeleid door zware tonen. Wat er gezocht wordt is niet duidelijk maar het nummer eindigt in een zachte noise.
‘I communicate silence’ is een herbeleving van voorgaande Microphonics opnames, waarbij harmonie en ambient belangrijke ingrediënten zijn. Echter een herhaling van stappen zou ik het niet willen noemen. De warme klanken worden ondersteund door de nodige gitaarpartijen die met distortion zijn gecreëerd, en eindigen met veel echo waar de geluiden verdwijnen in een grote ruimte en de stilte zijn opwachting maakt.
Het album eindigt met het melancholische nummer ‘The deprivation of heart’. Traag ontspinnen zich enkele geluidslagen. De intensiteit neemt steeds meer toe doordat de geluidsstructuur zich ontwikkelt van zachte klanken naar meer fellere tonen, overigens zonder overweldigend te worden.
Voor de niet oplettende luisteraar ontwikkelt de muziek van Dirk Serries zich niet. Krijg vaak te horen dat hij in herhaling valt en zijn werk veel op elkaar lijkt. Maar naar mijn smaak weet hij met minimale middelen een maximaal effect te bereiken in de verdieping van klank, geluidsstructuur en compositie. De werelden die hij met het project Microphonics schept, bewijzen dit. Ben erg benieuwd wat de volgende solostap van Serries zal zijn.
Jan Kees Helms