De Mexicaanse tragikomedie Walking Distance (Distancias Cortas) gaat over de zwaarlijvige Fede (Luca Ortega). In het openingsbeeld krijgen we de achterzijde van het immense lichaam van een zittende blote man te zien. We zijn getuige van het moeizame en eenzame leven van Fede. Kleine dagelijkse inspanningen kosten hem veel moeite, ademnood en zweetdruppels. Bezoekjes van zijn zus Rosaura en zwager Ramón doorbreken de saaie monotonie van het bestaan.
Alejandro Guzmán Alvarez heeft een bedrieglijk simpele film gemaakt over een dikke man die zich ontworstelt uit een beklemmend isolement. Wanneer Fede een oud cameraatje vindt met een niet ontwikkeld filmpje erin, maakt hij te voet een trage lange tocht naar een nabij gelegen fotozaak. Daar stuit hij op de jonge Paulo die zijn filmpje ontwikkelt. Fede schaft zich tegelijk een goedkope digitale camera aan. Er ontstaat vervolgens een sprankelende vriendschap tussen Fede en Paulo.
Walking Distance is geen heftig betoog over de verschrikkingen van extreem overgewicht. Het brengt voor Fede, die op een gegeven moment serieuze hartproblemen krijgt, echter wel gezondheidsrisico’s met zich mee. Zijn zus wil hem behoeden voor een hartaanval en probeert Fede ervan te weerhouden de woning te verlaten. Maar de man wil hoe dan ook de wereld verder verkennen, foto’s maken en ontdekken dat er meer is dan zijn sombere, eenzame bestaan.
Ondanks de zwaarte van het onderwerp is het een tamelijk lichtvoetige tragikomedie geworden met de nodige droge humor. Sentimentaliteit ligt zeker op de loer, vooral door de aanwezigheid van melancholische pianomuziek gecomponeerd door acteur Luca Ortega die Fede speelt. Ortega is trouwens ook drummer in een Mexicaanse rockband en heeft muziek gemaakt voor diverse films.
In het eerste deel van de film ervaart de kijker dat Fede ondanks de pijn van het dagelijks bestaan erin slaagt te fantaseren over de zee, een setting waarmee Walking Distance ook eindigt. Films waarin dikke mensen worden getoond, leveren al gauw komedies op waarin ze belachelijk worden gemaakt. Alejandro Guzmán Alvarez is erin geslaagd Fede met respect neer te zetten. Dat is in alle opzichten verfrissend en nieuw. De regisseur laat met verve zien dat iemand ondanks immense beperkingen toch tot ontplooiing kan komen.
Ulrik van Tongeren