hoor de bomen fluisteren je naam
zware takken piepen en kreunen
vallende bladeren vertragen
kriebelend langs je oor en haar

je verdwaalt in een doolhof
van smalle oneffen paden
het bos omsluit je er is geen
ontkomen meer aan

draden van een vernuftig geweven
web trillen door het ademen van de
wind terwijl de spin doodstil op in
het web gevlogen insecten zint

hazen springen traag door
gras vol takjes, gruis en blad
houden pas op de plaats
kijken je afwachtend aan

een uil ziet verstoord naar benee van
boven uit de kruin naar de reuring van
een mens op pad, sluit zich de ogen
nog lang geen nacht hoeft nog niet op jacht

het bos, haar weidse tuinen, haar bomen
met hun statige oude stammen
bieden jou een veilig heenkomen
niets meer te wensen of te verlangen

 

 

tekst Marina Verte | foto Jan Kees Helms

Door ravage