De Japanse regisseur Hirokazu Kore-eda maakt superieur familiedrama. Het zijn vrijwel altijd gevoelige films over gebroken gezinnen. Dit vaste thema maakt zijn werk zeker niet eentonig. After The Storm is weliswaar minder sentimenteel dan het vorige werk van de regisseur, maar de aanstekelijke charme en subtiliteit zijn gebleven.
Dertiger Ryota (Abe Hiroshi) vraagt zich vaak vertwijfeld af wat er mis is gegaan met zijn leven. Vijftien jaar geleden had hij succes met een boek, om vervolgens in een diep zwart gat te vallen. Als gevolg van een goksverslaving is zijn huwelijk ook nog eens op de klippen gelopen. Ryota is werkzaam als privédetective en is er niet vies van om zijn cliënten te chanteren. De verdiensten vergokt hij steevast meteen.
Bovendien stalkt hij zijn ex-vrouw Kyoko (Maki Yoko), die intussen in de smaak is gevallen bij een poenige man. Af en toe ziet hij zijn 12-jarige zoontje Shingo. De droom van Ryota is dat hij zijn oude gezin weer bij elkaar kan krijgen. Dat lijkt, evenals de hoofdprijs bij het gokken, onmogelijk te verwezenlijken. Hij is niet eens in staat om de alimentatie van zijn ex-vrouw te betalen. Toch probeert Ryota met alle macht bij Kyoko en Shingo in een goed blaadje te komen.
De gewiekste moeder van Ryota, gespeeld door de fenomenale Kiki Kilin, brengt hem tezamen met zijn ex-vrouw en zoontje. Het gezelschap probeert de nacht door te komen terwijl de zoveelste tyfoon over Japan heen raast. After the Storm is een serene overpeinzing over de keuzes die een mens maakt, en of verandering ooit mogelijk is. Ryota is geen slecht mens, de man heeft jammer genoeg altijd de verkeerde keuzes gemaakt.
De prachtige acteur Abe Hiroshi als Ryota is onverwacht rauw voor een film van Kore-eda. Zijn kwetsbaarheid is evident, en soms schemert er aanstekelijke charme door. After the Storm is ondanks de zware thematiek een film die weet te verbazen door de warmte en de humor waarmee de personages worden neergezet. Er zitten zoveel onverwachte wendingen en observaties in verwerkt die de aandacht gevangen houden.
Kore-eda maakt films waarin men zich kan verliezen. Bijna onvoorstelbaar dat hij na onder meer Nobody Knows (2004), Still Walking (2008), Like Father, Like Son (2013) en Our Little Sister (2015) weer zo’n meesterlijke en meeslepende film aflevert. En dan te bedenken dat de Japanner pas 54 jaar is. Kore-eda heeft nog veel moois voor ons in petto.
Ulrik van Tongeren