Aan het einde van zijn eerste honderd dagen op de presidentiële zetel heeft Trump aangetoond zich volledig in te willen zetten voor totale militaire dominantie op wereldorde niveau.

     door Hector Reban

Misschien omdat velen kennis hebben genomen van de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog, en waarschijnlijk vanwege de poging van de nazi’s om een heel volk uit te roeien door het gebruik van gaskamers, kan de bevolking in het westen niet dieper geschokt raken dan door chemische oorlogsvoering. En natuurlijk, beelden van mensen die slachtoffer zijn geworden van een gasaanval zijn gruwelijk en doen een onmiddellijke woede tegen de daders ontsteken.

Op die manier kon een onverwachte actie van de Amerikaanse president Trump – het afvuren van Tomahawk kruisraketten als vergelding voor de vermeende gasaanval van de Syrische president Bashar al-Assad op Khan Sheikhoun – rekenen op brede instemming. Waarschijnlijk was een dergelijke actie ook wel noodzakelijk. De eerste honderd dagen van het presidentschap zouden traditioneel minstens één daad moeten tonen dat het land – en de mensen daarbuiten – zou verbazen.

Omdat niemand verwachtte dat Trump militaire vergelding zou aanwenden om Assad en zijn Russische ondersteuners een bericht te sturen, bleek de aanval bij de belangrijkste doelgroepen maximaal effect te sorteren. Toen Obama’s ‘rode lijn’ werd doorkruist door de gasaanval van Ghouta in 2013, volgden geen bestraffende acties. Trump heeft laten zien dat hij een president is die niet met zich laat sollen. Zelfs niet door de Russen.

  Keizer van Empire

In zijn eenvoud is deze stap briljant. Alle beschuldigingen dat Trump lankmoedig zou zijn ten opzichte van Poetin kunnen in één handbeweging van tafel worden geveegd. De oorlogjes die de onorthodoxe president uitvocht met grote delen van de massamedia waren op slag vergeten op het moment dat de raketaanval door de gehele bipartite cirkel van opiniemakers verheerlijkt kon worden.

Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat Trump er nu definitief in is geslaagd zichzelf tot keizer van Empire te kronen, en tegelijkertijd bekrachtigd te worden door vrijwel al zijn voormalige critici. Het is moeilijk om met een gebeurtenis in de recente wereldgeschiedenis op de proppen te komen, waarin de communis opinio zo snel op zijn kop werd gezet.

Dat dit een geplande omkering van beleid is, zou kunnen worden afgeleid uit het feit dat Amerikaanse machtsprojectie nooit volgt door raketten alléén wanneer het begint aan een gecoördineerd beleid van interventie. Zelfs een imperium moet zich voorzien van internationale politieke instemming, bijvoorbeeld door multilaterale instellingen te bewegen in de richting van acceptatie van het nieuwe beleid.

Omdat de regering overspoeld werd met lof van het thuisfront, was voor de Amerikaanse ambassadeur bij de Verenigde Naties, Nikki Haley, de weg vrij aan te kondigen dat de VS klaar was om zich te ontdoen van Assad en de ‘Iraanse invloed’ in Syrië. Met andere woorden, regime change in Syrië was openlijk terug op tafel en zelfs Iran werd in één moeite door direct bedreigd.

Omdat de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties niet als middel gebruikt kan worden om de belangen van de VS in deze te bevorderen, dit vanwege de aanwezigheid van Rusland en China, voeren andere multilaterale instellingen de oorlogsmars aan. De G7, de zeven meest geïndustrialiseerde (pro-)westerse landen, maakte de weg vrij voor internationale steun voor de Amerikaanse acties door te beweren dat, in de woorden van de Italiaanse minister van Buitenlandse Zaken Angelino Alfano, ‘de Amerikaanse interventie een raamwerk van mogelijkheden heeft aangereikt als nieuwe positieve voorwaarde voor het politieke proces in Syrië.’

Opmerkelijk is dat zowel Haley als Alfano starten vanuit het axioma dat oorlogshandelingen een eerste voorwaarde voor vrede en politiek overleg zouden zijn. Daarmee wordt eigenlijk een soort omgekeerd Von Clausewitz-theorema ingeroepen: ‘Politiek moet worden beschouwd als niets anders dan voortzetting van oorlog met andere middelen.’

  Rol Syrische leger betwist

Er is echter wel een klein probleem dat zich achter de gordijnen schuil houdt. Dat is de waarheid, de juistheid van de gebeurtenissen die hebben geleid tot dit alles. Er zijn steeds meer aanwijzingen dat er geen gasaanval uitgevoerd is door het Syrische leger. De Syriërs hadden sinds een overeenkomst tussen Obama en Poetin na 2013 ook al hun voorraden chemische wapens vernietigd en daarbij zou men in deze fase van de strijd – zware verliezen voor de rebellen – geen tactisch voordeel hebben gehad van het gebruik van dit soort wapens.

Zoals ook gebeurde na de Ghouta-aanval werd het officiële verhaal weersproken door de bekroonde journalist Sy Hersh en MIT professor-emeritus Theodor Postol. Waar de onderzoeksjournalist al enige tijd geleden beweerde dat Hillary Clinton in haar periode aan het hoofd van het Ministerie van Buitenlandse Zaken zelf haar ‘gematigde’ rebellen voorzien had van sarin gifgas, haalde Postol koel maar vernietigend het Amerikaanse inlichtingenrapport onderuit waarin bewijzen zouden staan dat Assad’s luchtmacht de dader van een sarin-bombardement zou zijn geweest.

Volgens Postol zouden ‘de door het Witte Huis geciteerde gegevens meer in overeenstemming zijn met de mogelijkheid dat de munitie op de grond zou zijn geplaatst dan te zijn geworpen vanuit een vliegtuig.’ Dit zou betekenen dat het oorspronkelijke gaspatroon zou zijn aangewend door ‘gematigde’ rebellen zelf.

Hoewel de massamedia volharden in applaus voor de goedaardige intenties die de Amerikaanse president met de lancering van zijn raketten zou hebben gehad, beoordelen mensen met werkelijk vermogen om de situatie in te schatten op een andere manier.

Voormalig VN-inspecteur van massavernietigingswapens Scott Ritter stelt dat de Trump’s regering zich schuldig maakt aan wagging the dog en ‘bespeeld is door Al-Qaida‘ door terug te komen op de oorspronkelijke gelofte om islamitisch terrorisme en ISIS te bestrijden in plaats van Assad en Rusland.

TNI-fellow Phyllis Bennis legde in een interview op Democracy Now! uit dat Trump’s kruisraketten op geen enkele manier een oplossing bieden met betrekking tot het voortbestaan van ten minste elf oorlogen die worden gevoerd op en rond Syrische bodem. Zowel Ritter en Bennis spreken de verdenking uit dat deze illegale oorlogsdaad niet zou gaan om het wreken van geslachtofferde kinderen, noch om het bestrijden van gasaanvallen. De VS is zelf natuurlijk niet schoon op dat vlak. Niet zelden is witte fosfor gebruikt in het conflict in Irak en het aantal gedode kinderen dat als ‘bijkomende schade’ van bombardementen wordt gelabeld, loopt nog elke dag gestaag op.

  Perceptie van de waarheid

Jammer genoeg gaat het hier niet over de waarheid, maar over het managen van de perceptie van de waarheid. Hoewel Trump door zijn raketten is gekroond tot een keizer die eigenlijk geen kleren heeft, lijken vele mensen in het Westen niet in staat om die naakte waarheid te zien. Hierop voortbouwend is de Amerikaanse regering gestart met het doorvoeren van behoorlijk gevaarlijk beleid nu de confrontatie met Rusland en Iran wordt opgezocht. Een draai van 180 graden ten opzichte van de verwachtingen waarop Trump zijn verkiezing bewerkstelligde.

In de tussentijd volgde een tweede dreigement in een ander ‘gevechtstheater’, nadat de VS het vliegdekschip USS Carl Vinson naar het Koreaanse schiereiland stuurde voor het opbouwen van de spanningen met Noord-Korea. Aan het eind van zijn eerste honderd dagen op de presidentiële zetel heeft Trump duidelijk gemaakt dat erop kan worden vertrouwd dat hij zich volledig inzet voor het project van totale militaire dominantie op wereldorde niveau. De Amerikaanse inlichtingengemeenschap en de bipartite neoconservatieve cirkel van voormalige critici kunnen weer rustig gaan slapen.