Het Imagine Film Festival, dat zichzelf omschrijft als ‘het enige Nederlandse festival voor de fantastische film’, staat bol van de themaprogramma’s. Daarbuiten dienen zich vanzelf andere geregeld voorkomende onderwerpen aan. Zo is het opvallend hoe expressief filmmakers het bos gebruiken in hun werk als zijnde een dreigend en beklemmend decor waar verschrikkelijke dingen kunnen gebeuren.
Without Name van de Ierse regisseur Lorcan Finnegan gaat over cartograaf Eric (Alan McKenna) die in een afgelegen bos in Ierland zich bezig houdt met meetwerkzaamheden. Een schimmige en megalomane projectontwikkelaar heeft namelijk illustere plannen voor het natuurgebied. Het bos presenteert zich in de film als een levend organisme. De makers hebben het geruis van de bomen extreem versterkt. Het intense geluid levert een hypnotiserende ervaring op en bevat tevens stroboscopische effecten die extra desoriënterend werken.
In deze psychologische ecothriller kan ‘Moeder Natuur’ zomaar toeslaan om mensen die hiervan los gezogen zijn te straffen. Eric is eigenlijk een wandelend cliché. Hij bevindt zich in een midlifecrisis, is vervreemd geraakt van zijn gezin en heeft een affaire met een jonge collega. Zijn martelgang is uiteindelijk banaal, evenals de zwaar aangezette ecologische boodschap van de film. Desondanks grijpt Without Name de toeschouwer bij de kladden, met name door de alom dominante aanwezigheid van het dreigende en angstaanjagende bos.
The Darkness (Las Tinieblas) van de Mexicaanse regisseur Daniel Castro Zimbrón bevat eveneens een angstaanjagend bos. Het is een typisch einde van de wereld verhaal. Een vader heeft zich met twee zonen en een dochtertje verschanst in een boshut. Ze wachten op betere tijden en zijn doodsbenauwd. Buiten sluipt een onzichtbaar monster rond die elk moment het gezin kan overweldigen. Wanneer verderop in de film de jongste zoon een schokkende ontdekking doet, is dat niet eens beslissend. The Darkness is intrigerend en meeslepend omdat de makers genoeg mysterie erin hebben verwerkt. Dit is een liefdevol en intens horrorsprookje zonder voorspelbare clichés.
The Eyes of My Mother van de 27-jarige Amerikaanse regisseur Nicolas Pesce is een opmerkelijk speelfilmdebuut. De film valt in te delen in het genrekader van southern gothic. Francesca (Kika Magalhaes en Olivia Bond als de jonge Francesca), dochter van een Portugese moeder en een bejaarde Amerikaanse vader, groeit op op een afgelegen boerderij in een macaber bos. Een vreemdeling begaat een vreselijke daad voor de ogen van Francesca. Het meisje leeft in eenzaamheid verder, later blijkt ze psychopathisch en uiterst gewelddadig te zijn. Hier is sprake van een vrouwelijke seriemoordenaar.
De film bevat veel verontrustende en schokkende momenten, maar Francesca heeft immer een engelachtige uitstraling. Dat levert een beklemmend effect op. De melancholische sfeer van The Eyes of My Mother is onverwacht bedwelmend, ondanks al dat gruwelijke geweld. De begeleidende Portugese Fado liederen van Amalia Rodrigues en het schitterende zwart-witte camerawerk geven de film onmiskenbaar cachet. Regisseur Pesce is nu al een elegant stilist en weet bovendien de kijker flink de stuipen op het lijf te jagen.
Ulrik van Tongeren