Het werk de Finse regisseur Aki Kaurismäki bevat een sociaal-realistisch tintje zonder daadwerkelijk in politiek traktaat te vervallen. In zijn achttiende speelfilm stipt hij onder meer illegale immigratie aan. Hij deed dat eerder in Le Havre uit 2011. Kaurismäki weet zonder klefheid en politiek correct gezemel de aangrijpende kanten van dit onderwerp te belichten.

Gelukkig keerde Kaurismäki voor de opnamen van zijn nieuwe film The Other Side of Hope terug naar Helsinki. De grauwheid van de stad, met zijn ranzige cafés, sjofele gebouwen en lusteloze verliezers, is het domein waarin Kaurismäki weet te excelleren. De regisseur bekommert zich om mensen die de boot hebben gemist, je zou ze verliezers kunnen noemen.

In de film komen twee verhalen aan bod die later samenvloeien. De jonge Syrische Khaled (Sherwan Hadji) slaagt erin in zijn geboorteland aan een groep gewelddadige mannen te ontsnappen door zich op een kolenschip te verschuilen. Bij aankomst in Helsinki vraagt hij politiek asiel aan. Ondanks zijn aangrijpende relaas wordt hij uitgewezen. Maar de man neemt de benen en poogt illegaal in Finland te verblijven.

Wikström (Sakari Kuosmanen), de tweede hoofdpersoon, is van middelbare leeftijd en vertegenwoordiger van herenshirts en stropdassen. Hij doekt zijn firma op en verlaat zijn aan alcohol verslaafde echtgenote. Met behulp van de opbrengst van een pokerspel koopt hij een klein restaurant en neemt daarbij tevens de drie lusteloze personeelsleden over. Na een vuistgevecht tussen Khaled en Winström komen de twee verhalen samen. Winström neemt Khaled in dienst.

Evenals in eerder werk van Kaurismäki gaat het hier over mensen die de bodem van het menselijk bestaan hebben bereikt. Voor hen liggen geen carrières in het verschiet, alcohol biedt troost. Ondanks de somberheid en grimmigheid bestaat er nog zoiets als hoop. Khaled wordt moeiteloos opgenomen in de gemeenschap van het eethuisje. Hier wordt wel degelijk de goedheid van de mens getoond, en dat zonder sentimentaliteit. De ongewisse toekomst van Khaled levert een brok in de keel op.

The Other Side of Hope is onmiskenbaar een verrukkelijke tragikomedie om te ondergaan. De sluwe gortdroge humor treft altijd doel, terwijl de vormgeving, acteerprestaties, decors en muziek als te doen gebruikelijk puik in orde zijn. De melancholische toon doet even iets meer pijn dan in eerdere films van Kaurismäki. Volgens de 60-jarige dwarse cineast was dit zijn allerlaatste film. Laat dat alsjeblieft niet waar zijn.

Ulrik van Tongeren

The Other Side of Hope (Cinemien, 2017), nu in de bioscopen.

Door ravage

Abonneer
Laat het weten als er

*

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties