De Britse regisseur Ben Wheatley maakt originele films vol sardonische humor en uitzinnig geweld. In Free Fire staat een anderhalf uur futiel bloedbad centraal dat zich afspeelt in 1978. In een verlaten loods in de Amerikaanse stad Boston ontmoeten twee bendes elkaar. De paramilitaire IRA uit Ierland wil een lading geweren kopen van een louche Zuid-Afrikaanse wapendealer. Er gaat wat mis in de communicatie dat leidt tot waarschijnlijk de langste schietpartij in de filmgeschiedenis ooit.
Tijdens dit chaotische vuurgevecht vergeten personages soms aan welke kant ze staan. Wheatley heeft met geraffineerde choreografie deze chaos redelijk overzichtelijk weten te houden. Voor het volgen van de actie helpt het dat de rollen vertolkt worden door uitstekende acteurs. Aan de zijde van de IRA spelen Michael Smiley en Cillian Murphy de belangrijkste rollen. De wapenhandelaars worden aangevoerd door de uitmuntende Zuid-Afrikaanse acteur Sharlto Copley.
Brie Larson en Arnie Hammer, volbloed intriganten, spelen personages die schipperen. Dat de door Larson gespeelde mysterieuze vrouw een cruciale rol zal gaan spelen wordt snel duidelijk. Wheatley is een rechtgeaarde cinefiel. Met zijn zesde film refereert hij aan het werk van de regisseurs Tarantino, Peckinpah en Scorsese. Door het geweld realistischer weer te geven dan Tarantino weet hij een eigen draai eraan te geven. De dialogen, geschreven door Wheatley en zijn mede-scenariste en echtgenote Amy Jump, zijn minder uitgesproken lollig dan bij Tarantino.
De sardonische ondertoon maakt het werk van Wheatley tot een genot. Dat geweld pijn doet, is een belangrijke boodschap van Free Fire. Ondanks al het vertoonde bloederige geweld is de film tamelijk hilarisch en vanwege verrassende wendingen verre van monotoon. Door wie zijn de twee scherpschutters die midden in de film opduiken eigenlijk ingehuurd? Dat zwaar gewonde misdadigers telkens weer in staat blijken te zijn deel te nemen aan dit eindeloze vuurgevecht is uitermate opmerkelijk.
In tegenstelling tot de vorige film van Wheatley, de ambitieuze literatuurverfilming High Rise, is deze film minder politiek beladen. Het draait in Free Fire vooral om de domme ego’s van de mannen dat tot onnodig veel geweld leidt. Terloops levert Wheatley nog een fraai tijdsbeeld af van eind jaren ’70 waarvan alleen al de getoonde kleding memorabel is.
Ulrik van Tongeren