Regisseuse Yan Ting Yuen heeft een egodocumentaire gemaakt over de migratiegeschiedenis van haar eigen familie, van China naar Hong Kong en vervolgens Nederland. Yuen was toen zes jaar oud. Haar ouders, die tientallen jaren geleden een restaurant zijn begonnen in Maastricht, keerden in hun nadagen terug naar Hong Kong waar de vader van Yuen eind vorig jaar overleed.
Yuen had nog net genoeg tijd om samen met haar ouders hun migratieverleden onder de loep te nemen. Hoe hadden de levens van de familieleden eruit gezien als ze in China waren gebleven, op het platteland van Dapeng waar de migratie begon? En hoe zouden ze het gered hebben in Hong Kong Verrassend genoeg boert een deel van de familie uitzonderlijk goed in Hong Kong en verdient goud in onroerend goed.
Yuen en haar ouders gaan onder meer op bezoek bij een tante die een riant appartement in Hong Kong bewoont. Dat levert de onvermijdelijke vraag op aan vader of het niet beter was geweest dat hij destijds met zijn gezin in Hong Kong was gebleven. Het antwoord van de zwijgzame man op dergelijke vragen is steevast dat ze naar Nederland zijn getogen voor een beter leven.
Wie de korte en meesterlijke debuutfilm van Yuen, Chin.Ind. Een leven achter het doorgeefluikje (2001) over restauranthouder Ho in Zeist heeft gezien, weet dat dit ondernemerschap vooral sappelen is. Jammer genoeg komt dat harde leven in De keuze van mijn vader niet aan bod. De egodocumentaire bevat vrijwel geen informatie over het gezinsleven in Maastricht.
De regisseuse heeft met een te afstandelijke blik naar haar eigen familiegeschiedenis gekeken. Yuen heeft de levensloop van haar familie gekoppeld aan de historische ontwikkelingen in China. Grofweg gezegd, van de Culturele Revolutie in de jaren ’60 tot en met de enorme economische groei van nu. Dat heeft een redelijk boeiende geschiedenisles opgeleverd. Maar de film biedt te weinig emotie om de kijker bij de lurven te pakken.
Pas tegen het eind, als Yuen met haar vader het Chinese platteland bezoekt waar hij geboren en getogen is, maakt de film emoties los. We aanschouwen hoe het arme deel van de familie probeert te overleven. In dat opzicht hebben haar ouders, die geen spijt tonen van eerder genomen keuzes, het beter gedaan in Nederland. Toch jammer dat De keuze van mijn vader te afstandelijk en te voorzichtig is gemaakt.
Ulrik van Tongeren