De 73-jarige Manolo, een eigengereide man uit Spanje, droomt ervan om samen met zijn witte ezel Gorrión en herdershond Zafrane een lange voettocht te maken door de Verenigde Staten. Hij verkent op die manier frequent de adembenemende Andalusische landschappen en gaat daarbij gekleed als een westernheld, met hoed, poncho en laarzen. Avonturen beleven met zijn trouwe viervoeters is zijn lust en zijn leven.
Manolo wil de Amerikaanse Trail of Tears afleggen. In 1830 moest de Cherokee-stam deze 1.500 kilometer lange voettocht naar Texas ondergaan waarbij velen stierven. Als een hedendaagse Don Quichot durft Manolo groots te dromen, en dat voor iemand met een zwak hart en stijve ledematen. Zijn jongste dochter en zijn huisarts hebben grote twijfels over het voorgenomen avontuur. Toch begint hij dapper aan de voorbereidingen van zijn lange reis.
Misschien werd de Spanjaard Chico Pereira juist documentairemaker om dit prachtige portret van zijn oom Manolo te maken. Als kind beleefde hij de nodige avonturen met de man. Manolo zal niet de enige zijn die terug verlangt naar een verleden toen alles nog niet zo ingewikkeld was. Desondanks probeert hij het mysterie van de mobiele telefoon onder de knie te krijgen. Hilarisch is het gesprek met een reder over het vervoer van zijn ezel naar Amerika.
De relatie tussen Manolo en zijn trouwe Gorrión staat centraal in de documentaire. De liefde tussen mens en dier werd zelden zo fraai in beeld gebracht. Gorrión heeft zo zijn nukken en durft bijvoorbeeld niet de loopplank van een veerboot te betreden. Maar de ezel is wel degelijk aanhankelijk en trouw aan zijn baas. Pereira heeft Gorrión vaak in close-up vereeuwigt zodat de kijker het dier goed leert kennen. Manolo laat ons zien dat je nooit moet stoppen met dromen, hou oud en zwak je ook bent.
Ulrik van Tongeren