Acteur en schrijver Kumail Nanjiani speelt in The Big Sick een fictieve versie van zichzelf. Hij heeft samen met zijn vrouw Emily V. Gordon het scenario geschreven dat handelt over de start van hun relatie. Dat een dergelijke insteek niet hoeft te leiden tot een potje navelstaren, toont de Amerikaanse regisseur Michael Showalter aan. Deze romantische komedie heeft een verrassend realistische inslag gekregen juist omdat Kumail en Emily uit eigen ervaring hebben geput.
De film speelt zich af in het milieu van de stand-up comedians in Chicago waar Kumail hunkert naar het grote succes. ‘S nachts verdient hij wat bij als Uber-chauffeur. Met de ontmoeting van Emily (Zoe Kazan) lijkt hij de ideale vrouw gevonden te hebben. Maar Kumail is van Pakistaanse afkomst en zijn ouders hebben voor hem een gearrangeerd huwelijk in de planning. Omdat hij Emily voor zijn ouders geheim houdt, loopt de relatie stuk.
Wanneer de jonge vrouw een fatale longziekte blijkt te hebben, wordt ze in coma gebracht. In het ziekenhuis ontmoet Kumail haar ouders, de no-nonsense moeder Beth (Holly Hunter) en de zachtaardige Terry (Ray Romano). In eerste instantie is er sprake van een ongemakkelijk onderling contact. Er spelen zich nogal wat emotionele taferelen af rond het ziekbed van Emily. Hierbij komt de inventieve mengeling van humor en drama eminent tot uiting.
De etentjes van Kumail bij zijn eigen ouders verlopen hilarisch en geven enige verlichting ten opzichte van het heftige drama in het ziekenhuis. Toch worden aan tafel ook scherpe vragen gesteld. Kumail, die eigenlijk geen moslim wil zijn, wordt gepusht om met een moslimvrouw te trouwen. Zijn lieve ouders houden hardvochtig vast aan hun tradities. Kumail vraagt zich onderwijl regelmatig af waarom moslims toch zoveel moeite hebben zich aan te passen aan de westerse waarden in hun nieuwe land.
Kumail Nanjiani is niet alleen briljant grappig als komiek, hij vertolkt tevens de worsteling met zijn identiteit op aandoenlijke en eerlijke wijze. De kwetsbaarheid van de personages in The Big Sick is sowieso opmerkelijk en verfrissend. Dat deze film zowel teder als bijtend is, is mede te danken aan het werk van producent Judd Apatow, de meester van de moderne romantische komedie met een scherp randje.
Ulrik van Tongeren