Dit jaarlijkse filmfestival in Vlissingen besteedt veel aandacht aan de Franse cinema. Openingsfilm van het Vive La France programma is Un Beau Soleil Intérieur van regisseuse Claire Denis. Het is voor haar doen een lichtvoetige film die in het teken staat van genot en pijn die liefde teweeg brengt.
Isabelle, gespeeld door de sprankelende Juliette Binoche, is een gescheiden kunstenares in Parijs die eindeloos zoekende is naar de ware. Een bonte stoet minnaars passeert de revue. Telkenmale ervaart de droeve Isabelle haar grote liefde nog steeds niet te hebben gevonden. Geïnspireerd op een boek van Roland Barthes bevat de film geen zwaarwichtig betoog over het beladen onderwerp. De seksuele escapades gaan altijd gepaard met veel gepraat, typisch Frans zou je dat kunnen noemen. Claire Denis doorklieft echter de Franse clichés met ijzingwekkende trefzekerheid.
Un Beau Soleil Intérieur is een film waarin elke dialoog en camerabeweging doordacht is, en toch lijkt het geïmproviseerd tot stand te zijn gekomen. Dergelijke losheid kan alleen bereikt worden door briljante filmmakers. Binoche was nooit zo goed als hier en het helpt dat ze subliem in beeld wordt gebracht door de uitmuntende cameravrouw Agnes Godard. Deze elegante film is een zeldzaam genot. Dat de Franse kunstwereld terloops belachelijk wordt gemaakt is een bonus. De inmiddels 71-jarige Denis is nog lang niet uit gefilmd.
Aan het andere einde van het Franse filmspectrum bevindt zich Petit Paysan van regisseur Hubert Charuel. Een jonge veehouder met een kleine kudde koeien ontdekt bij een van zien dieren de gekkekoeienziekte. De man doet er werkelijk alles aan om de autoriteiten hierover niet in te lichten en kan daarbij rekenen op zijn zus die dierenarts is. Beiden lijken zich echter niet bewust te zijn van het feit dat elke koe geregistreerd staat. Je kan niet zomaar besmette koeien laten verdwijnen.
Regisseur Charuel heeft dit onderwerp als een spannende thriller geënsceneerd. Dit sociaal-realistische drama zou evengoed over besmette kippen kunnen gaan wat de film tamelijk urgent maakt. Het ruimen van de koeien wordt in één beeld gevangen, genoeg om de gruwelijkheid ervan aan te tonen. Dat de boer oprecht van zijn dieren houdt, maakt de afloop van het drama des te pijnlijker.
Loving Pia van de Deense regisseur Daniel Borgman is een merkwaardige en ontregelende mengeling van documentaire en speelfilm. De 60-jarige verstandelijk gehandicapte Pia (Pia Skovgaard) woont met haar 84-jarige moeder in een klein huisje op het Deense platteland. Dat beide vrouwen zichzelf spelen, maakt het geheel bedrieglijk realistisch. Omdat moeder zomaar dood zou kunnen gaan wil Pia een man aan de haak zien te slaan die in dat geval voor haar kan zorgen.
Jens, die alsmaar met zijn bootje bezig is, lijkt het ideale slachtoffer. Wat volgt is een van de pijnlijkste liefdesrelaties ooit op film vastgelegd. Het romantische uitje naar Kopenhagen levert tergend ongemakkelijk kijkvoer op. Het komt erop neer dat het Jens menens is, terwijl Pia overal een grapje om maakt. Geen goed recept voor een succesvolle relatie. Loving Pia is als film geen hoogvlieger, al zitten er genoeg vreemde momenten in verwerkt. Vooral de gans, het huisdier van Pia, steelt het hart van de kijker.
Ulrik van Tongeren