Good Time van de gebroeders Ben en Joshua Safdie toont de groezelige onderbuik van New York. Gruizig, enigszins onscherp en soms moeilijk te volgen is dit een tamelijk uniek actiedrama.
Een film lang probeert kleine crimineel Connie (Robert Pattinson) zijn verstandelijk beperkte broer Nick (Ben Safdie) te redden. En dan met name uit de klauwen van de psychiatrie en de gerechtelijke macht die wel raad weten met verliezers. Met hun derde speelfilm zetten de gebroeders Safdie de zelfkant in al zijn grauwe glorie neer. Junkies, sjacheraars en kleine criminelen bevinden zich vol in het centrum van hun werk. Het zijn in hun ogen werkelijk authentieke mensen en wellicht hebben de Safdie’s hierin gelijk.
Het begin van de film is behoorlijk desoriënterend. Nick wordt met simpele taaltests onderzocht door een psychiater, maar het is al gauw teveel voor de hypernerveuze jongeman. Het gebruik van close-ups, waardoor het wanhopige en vochtige gezicht van Nick bijna beeldvullend is, is opmerkelijk. De camera zit dicht op de huid van de acteurs wat een unieke en ontregelende kijkervaring oplevert. Het lukt Connie om zijn broer los te weken uit de psychiatrische kliniek. Daarna volgt een bijna stuntelige en razend spannende bankroof gepleegd door de broers.
De rest van de film staat in het teken van Connie die zijn verstandelijk beperkte broer probeert te redden maar uiteindelijk raakt Nick steeds dieper in de nesten. Connie is een duivelskunstenaar die altijd wel een ontsnapping weet te improviseren. Hij is nobel als het gaat om broederliefde en tevens opportunist. ‘s Mans liefde kent dubieuze kanten. Robert Pattinson als de groezelige Connie met gebleekt haar is bijna onherkenbaar. Het is een opmerkelijke hoofdrol, hij heeft zichzelf totaal overgeven aan het hypernerveuze universum van de Safdie gebroeders, zijn beste vertolking tot nu toe.
De beelden zijn korrelig, ogen naar het onscherpe en soms dansen er intense neonkleuren door het beeld. Dat visuele spel sluit mooi aan op de hectiek van Good Time. De geluidsband is subliem en wordt gedragen door de meeslepende synthesizermuziek van de experimentele componist Daniel Lopatin. Het voert de intensiteit van de film op. De kijker krijgt geen seconde rust en wordt onherroepelijk meegesleurd in deze duistere onderwereld. De rauwe intensiteit die de Safdie’s weten te bewerkstelligen, maakt nieuwsgierig naar hun volgende film Hidden Gems die mede geproduceerd zal worden door Martin Scorsese.
Ulrik van Tongeren