De verdwenen vader mag dan een frequent terugkerend thema in jeugdfilms op Cinekid zijn, interessante tegenhanger daarvan is de depressieve moeder. De betere jeugdfilm weerspiegelt datgene wat zich in de maatschappij afspeelt. Het is dan ook niet zo gek dat dergelijke zwaarwichtige thema’s de revue passeren.
De Italiaanse regisseuse en scenarioschrijfster Sandra Vannucchi gebruikte ervaringen uit haar eigen leven voor het prachtige Weggelopen (La Fuga). De 11-jarige Sylvia worstelt dagelijks met haar ernstig depressieve moeder die ze maar niet uit bed kan krijgen. Vader heeft ook al geen tijd voor zijn dochtertje. Diens belofte voor een reisje naar Rome lijkt erg ver weg. Sylvia trekt de stoute schoenen aan en onderneemt de treinreis dan maar zelf, impulsief en zonder plan.
Wanneer onderweg een vrouw naar haar leeftijd vraagt, antwoordt ze dat ze veertien is. Gelukkig ontmoet Sylvia in de trein het zigeunermeisje Eminadie die min of meer als haar een beschermengel zal gaan fungeren. Ze mag bovendien een nachtje doorbrengen op het Roma-kamp. Eerst moet er gebedeld worden en Sylvia moet daaraan meedoen. De kinderen kunnen immers niet met lege handen bij de zigeuners aankomen.
De film toont de realiteit aan zoals die is. Dat reisje naar Rome blijkt uiteindelijk voor Sylvia een grimmige tocht naar volwassenheid. Er zijn momenten dat ze niet weet wat te doen en doelloos door Rome scharrelt. Die scènes hakken er stevig in. Weggelopen is ijzersterk qua authenticiteit. Er wordt in een echt Roma-kamp gefilmd, de zigeuners zijn geen acteurs. Die authentieke uitstraling en de serieuze wijze waarop de psychische ziekte depressie wordt belicht, maken indruk.
Maar het is vooral Lisa Andreozzi als Sylvia die de kijker de film in trekt. Ze weet de aangrijpende emotionele reis pijnlijk tastbaar te maken. Het is een grootse vertolking van deze jonge actrice. Fijn hoe in deze film getoond wordt dat vriendschap uit onverwachte hoek kan komen. Dat kinderen vooral liefde en een veilige woonplek nodig hebben, is een boodschap die doel treft.
In de Finse debuutfilm Little Wing van regisseuse Selma Vilhunen komen zowel een depressieve moeder als een verdwenen vader aan bod. Het jonge meisje Varpu moet haar overwerkte en depressieve moeder op de been zien te houden. Het is toch niet normaal dat een volwassen moeder ‘s nachts bij haar dochter in bed kruipt omdat ze bang is? De 12-jarige Varpu is veel volwassener dan haar leeftijd doet vermoeden. Haar daadkracht en inventiviteit zijn indrukwekkend, probleem echter is dat ze nog niet denkt als een volwassene.
Haar vader liet lang geleden zijn gezin in de steek. De film toont de avontuurlijke zoektocht van Varpu naar haar pa. Little Wing kent nogal wat verrassende wendingen en niet alles is even geloofwaardig. Pluspunt is dat er nogal wat belangrijke thema’s worden aangeroerd, zoals pesten, gebroken gezinnen, psychische problemen en armoede. De film zit verder vol grappige observaties. Bijvoorbeeld dat Varpu’s moeder haar rijbewijs maar niet weet te behalen terwijl dochterlief na een paar joyrides volleerd chauffeur is.
De scènes waarin het reilen en zeilen van de ponyclub wordt belicht, waar Varpu traint en gepest wordt, zijn interessant. Op het moment dat zij haar vader uiteindelijk ontmoet, ziet ze in de man vooral een excentrieke kunstenaar. Dat pa ernstig schizofreen is, ontgaat haar volledig. Die gemiste observatie leidt tot een tamelijk wild slot van de film. Ook hier is een ijzersterke jonge actrice te bewonderen. Linnea Skog als de kleine maar moedige Varpu is een innemende heldin.
Ulrik van Tongeren