een solitaire vos is aan het struinen
het is winderig, zo nu en dan schudt
hij opstuivend zand uit zijn ruige vacht
met zijn scherpe oog loert hij op
nietsvermoedende rondhuppelende
konijnen even niet verscholen in hun
vernuftig gebouwde holen in de duinen

tijdens de jacht snelt hij behendig
door het struikgewas, laat zich niet
afleiden door in de verte wandelend
mensenvolk, houdt de oren gespitst op
wegstervende geluiden, vreest niet om
midden op de dag vederlicht te sluipen
door het zachte zand en ruwe gras

als hij zijn prooi naar binnen heeft
gewerkt, zoekt hij tijdens het vallen van
de avond een onopvallend plekje waar
hij zich slaperig opkrult met de staart
over zijn spitse neus, zijn ogen sluit voor
een paar uur rust, en van enig reuring in
de omgeving even niets meer merkt

 

 

tekst Marina Verte | foto Annemiek Koopmans

Door ravage