De Griekse regisseur Yorgos Lanthimos toog naar de Verenigde Staten voor de filmopnamen van zijn thriller The Killing of a Sacred Deer. De meester van tegendraadse zwarte komedies als Dogtooth (2009), Alpeis (2011) en The Lobster (2015) wou het dit keer over een serieuzere boeg gooien. Zijn nieuwste film is kil, vervreemdend en unheimisch. Verwacht geen conventionele thriller van deze regisseur, maar op perverse wijze is deze film wel degelijk spannend.
De succesvolle hartchirurg Steven (Colin Farrell) leidt een gelukkig leven met zijn vrouw Anna (Nicole Kidman) en twee kinderen. Merkwaardig zijn de ontmoetingen van Steven met de vreemde tiener Martin (Barry Keoghan). Gaandeweg blijkt dat de jongen uit is op wraak omdat zijn vader stierf op de operatietafel van de chirurg. Steven komt voor een verschrikkelijk dilemma te staan; hij moet een van zijn dierbaren opofferen.
De filmtitel refereert aan de Griekse mythe Iphigenia waarin de God Agamemnon uit schuld boete moet doen. Lanthimos heeft zich ingespannen om een dreigende sfeer te creëren. Veel scènes spelen zich af in het grote ziekenhuis waar Steven werkt, een locatie waar over leven en dood wordt beslist. Niet zo vreemd dat de film begint met een angstaanjagend beeld van een kloppend hart tijdens een operatie. De film kent meerdere bloedstollende momenten.
Wat het nog het meest beklemt, is de manier waarop de regisseur de ruimte gebruikt om de dreiging te orkestreren. Met buitenissige camerastandpunten, beelden van bovenaf gefilmd, wordt de nietigheid van de personages extra benadrukt. De algehele kilheid van The Killing of a Sacred Deer is zowel fascinerend als afstotend. Toch is het een film waarvan je je moeilijk kan losrukken. De jonge Ierse acteur Barry Keoghan zet uitmuntend de wraakengel Martin neer. Colin Farrell is nauwelijks te herkennen met zijn forse baard, Nicole Kidman als frigide echtgenote is in vorm.
De acteurs moeten in een behoorlijk laag register acteren, alsof ze in trance door de film wandelen. Of de Griekse regisseur te ver gaat met zijn klinische vertelling is de grote vraag, maar het staat buiten kijf dat het de man te doen is om te provoceren. Deze film staat echter mijlen ver af van zijn absurdistische meesterwerk Dogtooth waarin, ondanks de getoonde perversies, nog plaats is voor menselijke warmte.
Ulrik van Tongeren