Jaaaaaa, daar ben ik weeeer! Na mijn debuut als stukjesschrijver op dit blog, wat op dat ik als conciërge en tevens onderhoudsmanager van Ravage kon doen tijdens de afwezigheid van de redactie, heb ik behoorlijk wat positieve reacties gehad uit mijn omgeving hier op het boerenland. Of ik niet eens wat vaker wilde schrijven want dat dagelijkse deuggeneuzel uit de randstad komt ons Gelderlanders de neus uit!

Nou, doen we dat toch even? En het kan nu ook aangezien de jongens van dit webzine door de stress vanwege het gedoe rondom Zwarte Piet en Witte Kerstgender er heeeelemaal doorheen zitten. Arme drommels. Biedt mij mooi de gelegenheid om jullie wederom te laten genieten van lachebekkie Angelique die deze wintermaand de verkiezing van het Dorpshuis van jaar voor Omroep Gelderland mocht presenteren.

Ze brachten zelfs een geniale ver-bin-den-de clip uit [zie hierboven] waarvan ik de tekst, die jullie domme randstedelingen vast niet verstaan, hier voor de zekerheid maar onder plaats. Mensen, verlaat de verhipsterde doorgedraaide randstad, plek zat in ons olijke en sociale Gelderland!

Het Dorp

Thuis heb ik nog een ansichtkaart
Waarop een kerk een kar met paard
Een slagerij J. van der Ven
Een kroeg, een juffrouw op de fiets
Het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets
Maar het is waar ik geboren ben
Dit dorp, ik weet nog hoe het was
De boerenkind’ren in de klas
Een kar die ratelt op de keien
Het raadhuis met een pomp ervoor
Een zandweg tussen koren door
Het vee, de boerderijen

Refrein:
En langs het tuinpad van m’n vader
Zag ik de hoge bomen staan
Ik was een kind en wist niet beter
Dan dat ‘t nooit voorbij zou gaan

Wat leefden ze eenvoudig toen
In simp’le huizen tussen groen
Met boerenbloemen en een heg
Maar blijkbaar leefden ze verkeerd
Het dorp is gemoderniseerd
En nou zijn ze op de goede weg
Want ziet, hoe rijk het leven is
Ze zien de televisiequiz
En wonen in betonnen dozen
Met flink veel glas, dan kun je zien
Hoe of het bankstel staat bij Mien
En d’r dressoir met plastic rozen

Refrein

De dorpsjeugd klit wat bij elkaar
In minirok en beatle-haar
En joelt wat mee met beat-muziek
Ik weet wel het is hun goeie recht
De nieuwe tijd, net wat u zegt
Maar het maakt me wat melancholiek
Ik heb hun vaders nog gekend
Ze kochten zoethout voor een cent
Ik zag hun moeders touwtjespringen
Dat dorp van toen, het is voorbij
Dit is al wat er bleef voor mij
Een ansicht en herinneringen
Toen ik langs het tuinpad van m’n vader
De hoge bomen nog zag staan
Ik was een kind, hoe kon ik weten
Dat dat voorgoed voorbij zou gaan

Tekst: Friso Wiegersma, 1965, oorspronkelijk uitgevoerd door Wim Sonneveld