De Amerikaanse scenarioschrijver Aaron Sorkin wou zelf eens achter de camera plaats nemen. Met Molly’s Game maakt hij na 25 jaar werk voor tv en film zijn regiedebuut. De film, gebaseerd op opgetekende memoires in het gelijknamige boek, vertelt het verhaal van Molly Bloom. Tien jaar lang was zij de organisator van ondergrondse pokerwedstrijden in Los Angeles en New York.

Haar geheime pokerwedstrijden worden bezocht door miljonairs, acteurs en andere beroemdheden. Er gaan enorme bedragen over de tafel, geld dat niet altijd legaal is verdiend. Wanneer de Russische maffia op het toneel verschijnt, luidt dat het einde van Bloom’s gokimperium in. Uiteindelijk wordt ze gearresteerd door de FBI die in de gaten heeft dat Bloom vele legale grenzen heeft overschreden.

Molly’s Game steekt tamelijk complex in elkaar, heden en verleden lopen door elkaar heen. Bloom, vertolkt door Jessica Chastain, doet met de voice-over uit de doeken hoe ze evolueerde van een mislukte Olympische skiester tot een succesvolle organisator van pokerwedstrijden. De harde hand van haar dominante vader (Kevin Costner) moet haar de grenzeloze honger naar succes gebracht hebben. De verwezenlijking van de Amerikaanse droom is hier breekbaar en wrang.

De eerste helft van de film beschrijft de opkomst van Bloom, in deel twee wordt getoond hoe een advocaat, gespeeld door Idris Elba, haar uit de gevangenis probeert te houden. Poker mag dan ogenschijnlijk het centrale onderwerp zijn, er wordt betrekkelijk weinig van dit spannende spel getoond. Sorkin brengt wel met duivels genoegen een bonte stoet van excentrieke gokkers in beeld. Dat is meteen ook het meest amusante aspect van de film.

Sorkin staat erom bekend dat hij doorgaans weinig memorabele rollen voor vrouwen weet te schrijven. Met Molly’s Game maakt hij dat enigszins goed en was hij zo slim om de formidabele Chastain in te huren. Chastain acteert veelal in films die zelden toegesneden zijn op haar wens om sterke vrouwenrollen te spelen. De actrice heeft zich hier als een tijgerin in de rol vast gebeten, alsof ze er eindelijk een naar haar gading heeft gevonden.

Vorig jaar speelde Chastain in Miss Sloane een memorabele rol als een lobbyist die over lijken gaat. Haar rol in Molly’s Game is complexer en dubbelzinniger, met als centrale vraag of Molly eigenlijk wel principes heeft. Want de FBI zet haar onder druk om haar cliënten te verlinken. Het is een lange film van 140 minuten, een tikje overvol en met het voor Sorkin gebruikelijke adembenemende spervuur aan scherpe dialogen.

Molly’s Game bewijst dat films regisseren een vak is dat vele jaren ervaring vereist. David Fincher maakte met The Social Network (2010) over Mark Zuckerberg, oprichter van Facebook, en met een goed script van, jawel, Sorkin, een grootse film. Groots is Molly’s Game zeker niet. Het resultaat is wél een onderhoudend misdaaddrama waarin soms zinnige dingen gezegd worden over de nachtmerrie van de Amerikaanse droom.

Ulrik van Tongeren

Molly’s Game (Entertainment One, 2017), nu in de bioscopen.

Door ravage

Abonneer
Laat het weten als er

*

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties