Regisseur Rob Reiner belicht in LBJ het politieke leiderschap van de ondergewaardeerde Amerikaanse president Lyndon B. Johnson, een van de belangrijkste figuren uit de jaren ’60. Zijn bewogen presidentschap leverde hem successen op zoals gelijke rechten voor zwarte en witte burgers. Tevens escaleerde de Vietnamoorlog onder zijn leiderschap, hetgeen uiteindelijk tot zijn ondergang leidde.
Biografische films over belangrijke historische figuren neigen meestal naar een te stijve waarheidsbetrachting. Je ziet onmiddellijk de hoeveelheid moeite die de makers hebben betracht om een accuraat tijdsbeeld en geloofwaardige personages te scheppen. Wanneer Lyndon Baines Johnson (Woody Harrelson) in beeld komt, valt meteen de overdreven make-up op. Als kijker moet je er doorheen prikken om het personage achter dat masker te ontwaren.
We zijn getuige van het leven van Johnson gedurende zijn periode in de Senaat richting de verkiezingscampagne in 1960. Tijdens de Democratische conventie ziet de senator uit Texas dat zijn nominatie voor zijn neus wordt weggekaapt door John F. Kennedy die Johnson als vicepresident aanstelde. Johnson werd alsnog president na de moord op JFK. De film eindigt na het eerste jaar van zijn presidentschap in 1964 waarin hij de burgerrechten voor zwarten door het Congres joeg.
De metamorfose van conservatieve senator uit het zuiden van de Verenigde Staten tot president die zich inzet voor de burgerrechten komt niet uit de verf. Vooral omdat Johnson er nooit blijk van heeft gegeven dat hij zich bekommerde om de rassenongelijkheid. Zijn kwaliteiten als meester in manipulatie binnen de politieke arena worden mondjesmaat getoond. Ook is het merkwaardig dat de Vietnamoorlog slechts in een paar zinnen genoemd wordt. Reiner en zijn scenarioschrijver Joey Hartstone hebben er vooral een optimistische vertelling van gemaakt.
Het is verder opvallend dat Robert F. Kennedy er nogal bekaaid vanaf komt. De makers hebben van hem een vuige opportunist gemaakt, terwijl de vulgaire kanten van Johnson gretig worden opgediend. Als vuilbekkende president met de grootste kloten in de Senaat kan de Texaanse acteur Woody Harrelson prima uit de voeten. Die kluchtige scènes enerzijds, alsmede de stekelige verhouding tussen de Kennedy-clan en Johnson anderzijds, zijn alleszins het kijken waard.
LBJ is een vermakelijke en degelijke biografische film over een van de kleurrijkste politici uit de geschiedenis van de Verenigde Staten, een warme ode aan een verguisde president. Als politiek drama is het een tikkeltje simplistisch en tandeloos.
Ulrik van Tongeren