De Nederlandse regisseuse Nanouk Leopold gooit het met haar zesde speelfilm over een andere boeg. In plaats van de afstandelijke psychologische drama’s die ze doorgaans maakt, is haar nieuwe film een rauw drama gesitueerd in de onderbuik van Rotterdam.
De moeder van de 15-jarige Cobain (Bas Keizer) is drugsverslaafde en hoogzwanger. Mia (Naomi Velissariou) wil haar zoon echter niet in de buurt hebben omdat ze niet gestoord wil worden in haar permanente roes. Enigszins naïef gelooft de jongen dat hij voor zijn moeder kan zorgen. Cobain is streetwise en wereldvreemd, pleeggezinnen zijn ook niet zijn ding. Ten einde raad belandt hij bij de ex-partner en voormalige pooier van zijn moeder.
De normaal gesproken charismatische Vlaamse acteur Wim Opbrouck is nogal luguber in zijn rol als beschermeling van Cobain. Bij die man inwonen is niet bepaald een verstandige keuze. Onder een brug slapen zou nog veiliger zijn. Het script bevat meer van dit soort ontregelende trekjes. De vrij korte en summiere film is uit de losse pols geschoten, rauw en direct. Met als resultaat dat deze productie dicht in de buurt van de Britse sociaal-realistische cinema komt.
Dit terwijl Leopold juist internationaal beroemd is geworden door haar trage, subtiele en afstandelijke wijze van vertellen. In haar Brownian Movement (2010) zijn de dialogen schaars en is de stilte beklemmend. Het hoofdpersonage in die film, gespeeld door Sandra Hüller, toont weinig emotie terwijl ze best wel schokkende dingen doet. Haar gezicht is als een leeg canvas. Gek genoeg kan van Cobain hetzelfde gezegd worden. We leren niets over wat er werkelijk in de jongen omgaat en wat hem drijft.
Wat onderwerp en aanpak betreft is Leopold met Cobain uit haar comfortzone getreden, maar het mysterieuze en ondoorgrondelijke karakter van haar personages blijft gehandhaafd. Stienette Bosklopper is de producente van de films van Leopold en heeft het scenario geschreven. De rauwe en authentiek aandoende Rotterdamse werkelijkheid is door haar bedacht. Het heftige en uitzinnige slot van de film is nogal ontregelend en doet terugverlangen naar de afstandelijke en subtiele aanpak van haar eerdere werk.
Ulrik van Tongeren