Israëlische film waarin de realiteit van een natie wordt belicht die in een permanente staat van oorlog verkeert. Een vlijmscherp relaas over hoe een gezin het verlies van een zoon verwerkt.
Regisseur Samuel Maoz debuteerde in 2009 met de oorlogsfilm Lebanon waarin vier angstige soldaten proberen te overleven in een tank tijdens de oorlog in Libanon van 1982. Zijn tweede film Foxtrot gaat over het thuisfront van een soldaat. Aan het begin van de film verneemt vader Michael Feldman (Lior Ashkenazi) dat zijn zoon Jonathan (Yonaton Shiray) tijdens militaire dienst overleden is. Daphna (Sarah Adler), de moeder des huizes, valt flauw.
Het eerste deel staat vooral in het teken van de wanhoop en het immense verdriet van de vader. De emotionele staat van de man wordt weerspiegeld in de visuele stijl. Het moderne appartement oogt als het ware een gevangenis, de claustrofobie is verstikkend. De regisseur speelt ingenieus met de geometrische patronen van de woning. Soms observeert de camera van bovenaf hoe de treurnis Michael gevangen houdt. Dat de man zelf aan oorlogstrauma’s lijdt, wordt bijna terloops vermeld.
In het lichtvoetige en warme tweede deel van de film komt zoon Jonathan aan bod. Hij houdt samen met drie collega’s de wacht bij een grenspost in een niemandsland. De soldaten vervelen zich voornamelijk en openen onder meer de slagbomen voor een passerende kameel. Het dier zal later nog een rol van betekenis gaan spelen. De tweede akte barst van de galgenhumor en surrealistische trekjes, maar ook hier ligt de dreiging van het noodlot om de hoek.
De wisselingen van toon in het laatste deel van de film zijn verontrustend en spannend. De kijker moet flink aan het werk om de vertelling te vatten. Het slot speelt zich zes maanden later af. Er is een loopgravenoorlog gaande tussen de ouders omdat hun relatie op de klippen dreigt te lopen. Deze onderlinge psychologische strijd komt bovenop het intense verdriet vanwege het verlies van hun zoon. Het is zowel hartverscheurend als ironisch.
Het is ongelofelijk dat de nu 55-jarige Maoz pas twee speelfilms heeft geregisseerd. Foxtrot heeft een magnifieke en inventieve visuele stijl en levert fantastische vertolkingen op. De dagelijkse normaliteit van oorlog, geweld en verlies in het gekwelde Israël wordt meesterlijk neergezet. Foxtrot is niet uitgesproken anti-Israël maar zorgt er wel voor dat je anders naar dit land gaat kijken.
Ulrik van Tongeren