In haar tweede speelfilm schetst de Chinees-Amerikaanse Chloé Zhao een melancholisch portret van een rodeorijder kampend met een identiteitscrisis. The Rider is een zelfbewuste mengeling van documentaire en speelfilm.
De jonge rodeoster Brady Blackburn (Brady Jandreau) herstelt van een zware val van een paard tijdens een rodeo. Naar aanleiding daarvan is er een stalen plaat in zijn hoofd aangebracht en mag hij nooit meer paard rijden, te riskant. Maar voor een Sioux cowboy is een leven zonder paarden ondenkbaar. Wat moet de fragiele 20-jarige Brady de rest van zijn leven aan in het schrale indianen-reservaat Ridge Pine in South Dakota, een vergeten uithoek van de Verenigde Staten?
Brady Jandreau speelt zichzelf in deze hedendaagse western, evenals vader Tim en Brady’s autistische zuster Lily. De overige rollen worden vertolkt door amateuristische acteurs. Het is dan zaak om de kracht en de zwakte van dergelijke vertolkers te benutten. Laten we niet vergeten dat paarden een belangrijke rol in het verhaal spelen. De scènes waarin Brady met zijn geliefde dieren werkt, zijn de beste van de film. Magisch is zijn contact met hen. Juist de kwetsbaarheid van Brady maakt hem tot een groot paardentrainer.
The Rider voelt authentiek aan, alsof het een documentaire betreft. Dat komt doordat Zhao het milieu van de personages kent. Ze nam haar eerste film Songs My Brother Taught Me op in hetzelfde indianenreservaat. Indianen die tegelijk cowboys zijn is trouwens een heerlijke contradictie. Tel daar de dromerige visuele stijl van Zhao bij op en je bent onderdeel van een lyrische belevenis. Ze filmde tussen vier in de middag en acht uur in de avond gedurende het magische licht van de langzaam ondergaande zon. De prachtige beelden van de eindeloze prairie herinneren aan de films van Terrence Malick die eveneens een voorkeur had voor dat speciale licht.
Regisseuse Zhao is er in geslaagd om feit en fictie op ingenieuze wijze met elkaar te verbinden. De mix van documentaire en speelfilm komt nergens geforceerd over. Nuchter- en simpelheid kenmerken deze magnifieke film. Fijn dat stroperige sentimentaliteit uit blijft, ofschoon de worsteling van Brady met zijn identiteit en toekomst best aangrijpend is. Dat een eerstvolgende rodeo wel eens zijn laatste zou kunnen zijn, hangt als een donkere wolk boven het verhaal. Het supermarktbaantje dat hij vervult, in plaats van zijn roeping, zou wel eens een langzamere dood kunnen inluiden voor Brady.
Ulrik van Tongeren