Met de animatiefilm Isle of Dogs toont Wes Anderson wederom aan dat hij in staat is een groots visueel spektakel te creëren. Het is voor zijn doen een grimmig werk, maar de film bevat tevens veel snaakse humor.
De werelden van Wes Anderson zijn adembenemend vormgegeven, alsof je in een parallel universum stapt. De stop-animatie film Isle of Dogs is weergaloos gedetailleerd, zoals alleen Anderson het kan. De handeling speelt zich af ergens in de toekomst in de fictieve Japanse stad Megasaki City. De despotische nieuwe burgemeester wil af van de hondenpopulatie. Ze zouden een mysterieuze ziekte hebben en worden gedumpt op een vuilniseiland. Atari, het 12-jarige neefje van burgemeester Kobayashi, raakt zodoende zijn hond Spots kwijt.
Het verhaal behelst de zoektocht van Atari naar zijn trouwe viervoeter. Hij wordt geholpen door een kwintet honden: Rex, Boss, Duke, King en Chief. Dat zijn namen die kracht uitstralen maar de dieren zijn behoorlijk beschadigd geraakt daar ze ooit slecht behandeld zijn door de mens. De vijf dieren zorgen voor emotie, hebben zo hun eigenaardigheden en snaakse humor, en grijpen de kijker bij de keel. De dieren zijn griezelig levensecht gerealiseerd, en dan te bedenken dat het poppen zijn. Edward Norton, Bill Murray, Jeff Goldblum, Bob Balaban en Bryan Cranston laten de dieren spreken.
Isle of Dogs is de grimmigste film in het oeuvre van Anderson. Met zijn Budapest Hotel (2014) gaf de Amerikaanse regisseur al een voorproefje hiervan met de getoonde opkomst van het fascisme. Een animatiefilm over pratende honden die zich grotendeels afspeelt op een vergiftigd eiland is geen typische kinderfilm. Tevens is het een allegorie over genocide, want burgemeester Kobayashi wil de honden vergiftigen. Anderson heeft blijkbaar eindelijk het inhumane van de menselijke soort ontdekt.
Na de Roald Dahl-verfilming Fantastic Mr.Fox is dit de tweede animatiefilm van Anderson. Hij liet zich onder meer inspireren door klassieke Japanse houtsneden, een ideale opmaat naar zijn inventieve spel met platheid en diepte. De decors zijn schitterend, de detaillering van de objecten is verbluffend. Anderson heeft een weergaloos visueel spektakel gemaakt. Dat het verhaal niet de beste uit zijn werk is, vormt geen bezwaar. De zijwegen en humoristische vondsten zijn wederom verrukkelijk.
Isle of Dogs heeft in de Verenigde Staten voor enige ophef gezorgd omdat het volgens sommige critici raciale stereotypen zou bevestigen en culturele toe-eigening zou promoten. Anderson zou Japanners en hun cultuur belachelijk hebben gemaakt. Dat de stemmen van de honden zijn ingesproken door witte acteurs zou een steen des aanstoots zijn voor de Japans-Amerikaanse gemeenschap.
Dergelijke politieke correctheid lijkt hier erg ver doorgeschoten. Anderson heeft juist de Japanse cultuur met liefde en respect behandeld. De regisseur noemt zijn film een denkbeeldig Japan, gebaseerd op de Japanse cinema. Zijn The Darjeeling Limited uit 2007 kreeg toentertijd van een enkeling de kritiek dat het een koloniale blik op India zou bieden. Dergelijke politieke correctheid begint behoorlijk verstikkend te werken voor filmmakers.
Ulrik van Tongeren