In de documentaire My Generation van de Britse regisseur David Batty vertelt de befaamde en charmante Michael Caine over de wijze waarop de arbeidersklasse in de jaren ’60 van de vorige eeuw de populaire cultuur overnam. Volgens Caine verliep het decennium eraan voorafgaand saai, er móest wel een culturele revolutie plaatsvinden. En dat gebeurde dan ook in de swinging sixties.
Deze culturele revolutie was tevens een aanval op de klassenmaatschappij in Engeland. Het zich los scheuren van vermolmde conventies had invloed op muziek, fotografie, mode, film en literatuur. Ook enkele films met Caine in de hoofdrol scheren voorbij. De man heeft uiteraard enkele sappige anekdotes over zijn opkomst als acteur paraat.
In de docu interviewt Caine een aantal beroemdheden uit die tijd, zoals de kleurrijke modeontwerpster Mary Quant, fotograaf David Bailey, zangeres Marianne Faithful, muzikant Paul McCartney en model en actrice Twiggy. Helaas komen deze personen niet in beeld. Caine heeft daarover gezegd dat hij de toeschouwer niet in verwarring wil brengen met die verouderde gezichten.
Verwacht van My Generation geen diepgravende analyse van de culturele omwenteling in de tweede helft van de vorige eeuw. Opvallend is het slot van de documentaire waar de ondergang van de revolutie aan bod komt, met als sprekend voorbeeld de popartiesten die aan drugs ten onder zijn gegaan. De film moet het vooral hebben van uniek archiefmateriaal.
De makers hadden geen zin om de gangbare beelden te tonen en groeven in filmarchieven met verrukkelijke beelden als resultaat. Pop art en de baanbrekende mode van Mary Quant tonen kleur en lef. Het geeft aan in wat voor kleurloze tijd we tegenwoordig eigenlijk leven. Leuke anekdotes over de Rolling Stones en The Beatles zijn als kersen op de taart.
Opvallend is dat de meeste mensen in en buiten Londen geen deel hebben uitgemaakt van deze revolutie in de jaren ’60. Ze leefden rustig verder als ware het de jaren ’40 en ’50. Ze worden als karikaturen te kijk gezet in de film. Hun stoffige en conservatieve waarden werken op de lachspieren. Uiteindelijk wordt hier de kloof tussen de generaties aangetoond, en die is van alle tijden.
Ulrik van Tongeren