Op 18 februari 1943 wierp de jonge studente Sophie Scholl vanaf de balustrade van haar universiteit in München een handvol anti-oorlogspamfletten de trap af. Ze werd daarbij gezien door een conciërge die lid was van de NSDAP, de nazi-partij van Hitler. Nog diezelfde dag werden de leden van de geweldloze verzetsgroep Weiße Rose opgepakt. Die bestond onder meer uit Sophie Scholl, haar broer Hans en Christoph Probst. Eerder hadden ze al flyers over de post verzonden. Het waren allen oproepen tot vrijheid.
Geïnspireerd door hun christelijke Lutherse achtergrond had Hans Scholl afstand genomen van de Hitlerjugend en zus Sophie van de Bund Deutscher Mädel. Ze slaagden erin hun pamfletten zes maal te verspreiden. Hun protest trof het naziregime op een zwak moment. Februari 1943 ging een heel Duits leger verloren bij Stalingrad. Ook in Afrika keerden toen de kansen. Vier dagen nadat de zes leden van de verzetsgroep waren opgepakt, werden ze – na een korte rechtszaak voor de tierende rechter Roland Freisler – ter dood veroordeeld en later onthoofd.
In samenwerking met het Vredesmuseum Gouda vindt, 75 jaar na de onthoofding van de zes verzetsstrijders, tot eind augustus in de Keyserkerk, Middenweg 146 in Middenbeemster (Noord-Holland), een kleine tentoonstelling plaats over de Weiße Rose. Het materiaal, indrukwekkende en knallende zwart-wit foto’s, is in bruikleen van de Friedensbibliothek/Antikriegsmuseum in Berlijn. Een brochure met vertaling van de Duitse tekst is beschikbaar.
De Witte Roos was een Duitse verzetsgroep die je niet kunt vergelijken met de Rote Kapelle want die laatste was een communistische verzetsgroep. Hoewel zij tegen het nazisme en Hitler streden hielpen zij in het geheim diens medetiran Stalin die zich echter voor hun steun na WO II zo ondankbaar toonde als een hond!
Zo was Cato Bontjes van Beek enigszins te vergelijken met Sophie Scholl daar de eerstgenoemde jongedame een half jaar later, net als Sophie, ter dood werd veroordeeld en onder de guillotine stierf! De rechter die Bontjes van Beek en diens medestanders ter dood veroordeelde was echter niet Roland Freisler (die dat wél deed met Sophie en haar vrienden) maar Manfred Roeder, een bloedrechter die in tegenstelling tot Freisler maar een klein aantal anti-nazi’s ter dood veroordeelde op een soortgelijke wijze! Roeder had dus best familie van Freisler geweest zijn al was deze (zoals in de bovengenoemde tekst staat géén echte mensenslachter omdat Freisler nooit iemand persoonlijk doodde in tegenstelling tot de ‘Vampier van Düsseldorf’, Peter Kürten, en die was wél een echte mensenslachter!).
Zo had Freisler ooit een zekere Elfriede Scholz ter dood veroordeeld en haar vergeleken met Charlotte Corday, een linksgezind meisje dat tijdens de Franse Revolutie de rechtsextremistische Jakobijn Jean-Paul Marat had vermoord! Corday werd echter door de mensenslachter (?!) en sadist, Antoine-Quentin Fouquier-Tinville, ter dood veroordeeld en eveneens naar de guillotine gestuurd!
Maximilien Robespierre, diens baas, was alleen géén Hitler maar Fouquier-Tinville wél een exacte (geestelijke) kopie van Freisler daar hij eveneens talloze tegenstanders van de Jakobijnen e.v.a. liet executeren! Nou is het alleen de vraag wat Wilders van een verzetsgroep als de Witte Roos had gevonden. Hij had het liefste gezien dat dezen hier vluchtschriften tegen de EU hadden uitgeworpen op straat en in deze tijd behielden ze dan wel hun hoofd!