Tijdens het afgelopen Spaans filmfestival sprong de film Perfectos desconocidos van regisseur Álex de la Iglesia er bovenuit.

Ieder jaar is er na afloop van het Amsterdam Spanish Film Festival (ASFF) de verzuchting waarom er zo weinig Spaanse films de Nederlandse bioscopen halen. Aan de kwaliteit ligt het niet, zoals de vierde editie van het ASFF, van 29 mei t/m 3 juni gehouden in Amsterdam, ten overvloede bewees. Het festival opende met Escobar, over de gelijknamige beruchte Colombiaanse drugscrimineel, van regisseur León de Aranoa. Deze film ging vorige week hier wél in première.

Films van de excentrieke Spaanse regisseur Álex de la Iglesia daarentegen halen vrijwel nooit de Nederlandse bioscoop. Dat is een gemis, want de man is een van de grootste regisseurs van de wereld. Vorig jaar was zijn Le Bar op het festival te zien. Bovendien was de regisseur toen aanwezig bij het memorabele nagesprek. Zijn zwarte komedie Perfectos desconocidos (‘Volslagen onbekenden’, 2017) was dit jaar de slotfilm, een remake van het Italiaanse Perfetti sconosciuti van Paolo Genovese uit 2016.

De film gaat over een genoeglijk etentje met welvarende bevriende koppels in een adembenemend appartement. De smartphone komt ter sprake, dat zwarte doosje wat onze geheimen herbergt. Als spel dagen ze elkaar uit om elk inkomend bericht en telefoontje met elkaar te delen, ze hebben toch immers geen geheimen voor elkaar? Dit gaat totaal mis, echtelieden botsen en jarenlange vriendschappen lopen op de klippen. De zwarte humor is geweldig, maar zoals in de andere komedies van de maker niet vrijblijvend: het doet pijn.

In grote lijnen volgt De la Iglesia de verhaallijn van zijn Italiaanse voorganger. De regisseur heeft op een zwierige wijze er zijn eigen interpretatie aan gegeven. Ook hier zijn we getuige van een maansverduistering, al is de rood gekleurde planeet nu heel wat dreigender. De lugubere apocalyptische sfeer is typerend voor het werk van de de man en maakt de film behoorlijk spannend. De hele handeling speelt zich voornamelijk af rond de dinertafel, wat de claustrofobie flink aanwakkert.

Het laatste kwartier wordt voor de personages een hellegang. De denderende twist aan het eind is ronduit geniaal. Evenals de Italiaanse versie van Paolo Genovese gaat het verhaal niet werkelijk de diepte aangaande de gevaren van sociale media, en hoe de mensheid slaaf is geworden van mobiele telefonie. De charismatische Ernesto Alterio, steracteur van de film, was trouwens aanwezig voor alweer een bijzonder levendig nagesprek.

Het domein van het Spaans filmfestival vormt de roemruchte bioscoop Tuschinski. Het Ketelhuis, Cinecenter en Eye zijn er intussen bij gekomen als extra vertoningsplekken. Dat tast de compactheid van het ASFF helaas aan, aangezien die theaters niet bepaald om de hoek gesitueerd zijn. Desondanks kijk ik uit naar de volgende editie van dit plezierige festival. Hopelijk maakt de nieuwste film van grootmeester Álex de la Iglesia daar zijn opwachting.

Ulrik van Tongeren

Door ravage

Abonneer
Laat het weten als er

*

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties