De organisatoren van het vierdaagse Belgisch Film Festival hebben dit jaar heel wat producties in het programma verwerkt. Openingsfilm, de enige die tweemaal vertoond wordt, is Charlie en Hannah gaan uit. Bekend scenarioschrijver Bert Scholiers wou eens een film regisseren waarin hij zijn fantasie de vrije loop zou kunnen laten. Dit slechts 75 minuten durende debuut bekoort vanwege de grenzeloze inventiviteit en speelsheid.
Hartsvriendinnen Charlie (Evelien Bosmans) en Hannah (Daphne Wellens) zijn vrolijk kwebbelende twintigers die ietwat doelloos door het leven gaan. Ze bezoeken een feestje waar ze een magische bonbon nuttigen en waardoor ze zich een nacht lang in een magische fantasiewereld begeven. Hannah’s borsten beginnen te praten, ze ontmoeten een mummie, excentrieke historische figuren en sprekende gebouwen. Het is verrassend om te zien dat een ijsbeer als vervoermiddel gebruikt kan worden. Het hier en nu van de film is een beeldschoon nachtelijk Antwerpen in zwart-wit geschoten. De fantasierijke scènes zijn gefilmd in een vreemd, welhaast psychedelisch kleurenpalet.
Charlie en Hannah gaan uit is een merkwaardige productie van filmfreak Scholiers. Hij heeft de film vol gestouwd met talloze referenties aan de filmgeschiedenis. De Italiaanse suspense film, Woody Allen en talloze obscure cultfilms komen langs. De magisch realistische fantasiewereld mag dan tamelijk gekunsteld overkomen, Scholiers komt ermee weg omdat de film niet zo lang duurt. Actrices Bosmans en Wellens bekoren door hun realistische spel in het krankzinnige en uitzinnige universum. Wat heerlijk een film te ervaren die niet routinematig in elkaar steekt, met veel dwaze en dwarse vondsten en terzijdes en geproduceerd met een uiterst beperkt budget.
De Franstalige documentaire Enfants Du Hasard van de regisseurs Thierry Michel en Pascal Colson speelt zich af in de school van Cheratte, een voormalig mijnwerkersdorpje ten noordoosten van Luik. In 1977 sloot de kolenmijn maar de kinderen en kleinkinderen van de voormalige mijnwerkers wonen er nog steeds. Dit is een gesloten gemeenschap, voornamelijk bestaand uit Turkse moslims.
De strenge doch rechtvaardige Belgische lerares Brigitte wil haar leerlingen klaarstomen voor de wereld buiten het dorpje. Ze schuwt moeizame discussies, zoals de terroristische aanslagen in Brussel, niet. Waarom moslims andere mensen afslachten, daar komen de kinderen van elf en twaalf niet uit. De Koran predikt toch vrede? De discussie tussen de leerlingen en lerares over het dragen van de hoofddoek is memorabel.
De regisseurs volgden een jaar lang het reilen en zeilen in de school. De kleinzoons en kleindochters van de oude mijnwerkers zitten in het laatste jaar en ondergaan talloze tests en examens. Bovendien moeten zij zich in de moskee bekwamen in de Koran, en dat in het Arabisch. De documentaire laat meerdere excursies naar de mijn zien, want de kinderen mogen vooral het verleden niet vergeten.
Enfants Du Hasard toont een wereld die je een parallelle samenleving zou kunnen noemen. Een terloopse quote van een jongetje refereert aan het isolement van deze dorpsgemeenschap. Zijn er in de grote mensenwereld buiten Cheratte leraressen als Brigitte te vinden die deze jonge mensen verder kunnen helpen te integreren? Deze prachtige documentaire roept talloze pijnlijke vragen op. Je mag hopen dat deze energieke kinderen goed terecht komen. De botsing tussen de strenge islamitische leer en de moderniteit van de Belgische samenleving loert voor hen om de hoek.
Ulrik van Tongeren