Op het lieflijke Britse eiland Jersey zijn vier jonge meisjes vermoord, blijkbaar het slachtoffer geworden van een seriemoordenaar. Beast draait om de 27-jarige Doll, gespeeld door de magnifieke Jessie Buckley. Door haar ogen ervaren we het kleinburgerlijke milieu waarin ze gevangen zit en waaraan ze wil ontsnappen. De vrouw woont nog bij haar ouders. Haar bazige moeder (Geraldine James) houdt haar kort, vader lijdt aan Alzheimer. Doll heeft bovendien een ondankbaar baantje als toeristengids.
Wanneer Doll genegenheid opvat voor de ietwat ruwe ex-bajesklant Pascal (Johnny Flynn) raakt haar moeder danig overstuur. De jongeman heeft een duister verleden en juist daardoor klikt het met Doll. Ook zij heeft een gewelddadige episode achter de rug. Eigenlijk is de op het oog brave vrouw een roodharige furie die soms onbeheerste woede-aanvallen heeft. Nochtans is de opbloeiende relatie tussen haar en Pascal beladen en ambigue. Pascal wordt verdacht van het plegen van de moorden. In hoeverre is Doll bereid hem te helpen?
Beast is losjes geïnspireerd op het leven van de psychopaat en serieverkrachter Edward Paisnel, genaamd ‘het beest van Jersey’. De man terroriseerde tien jaar lang het eiland met het kidnappen van kinderen, totdat hij in 1971 gearresteerd werd. Filmmaker Michael Pearce is trouwens zelf afkomstig van Jersey. Diens onderzoek naar seriemoordenaars toonde aan dat psychopaten vaak charismatisch en charmant zijn, hun vrouwen en vriendinnen weten doorgaans van niets. Derhalve heeft Pascal naast zijn ruwheid genoeg charme om Doll in te palmen.
De filmtitel zou kunnen refereren aan een horrorfilm of een ander gruwelijk drama. Pearce heeft er doelbewust een ingehouden drama van gemaakt met vrijwel geen geweld, suggestief in plaats van expliciet. Een dergelijke aanpak is verrassend subversief. Een paar foto’s van de ontzielde lijken van de jonge slachtoffers krijgen op die manier extra gewicht.
De filmmaker ontwijkt op geraffineerde wijze de voorspelbaarheid van een doorsnee seriemoordenaarsdrama. Merkwaardig dan dat de tweede helft van de film de lijnen lijkt te volgen van een conventioneel politiedrama met forensisch onderzoek en ondervragingen. Dat is alleen maar een opmaat naar een daverende finale die adequaat dubbelzinnig is.
Ulrik van Tongeren