Met trots presenteren de afstuderende studenten van de Nederlandse Filmacademie hun zwaar bevochten projecten. Ietwat somber ogen zowel de fictiefilms als documentaires. Zoekende en gekwelde personages worstelen in een donkere wereld. Lichtvoetige komedies zitten er niet tussen dit jaar.
De zwartgalligste film is zonder twijfel Bladgoud van regisseur Vincent Tilanus. Owen is een tobbende twintiger zonder vaste verblijfplaats. Soms slaapt hij bij zijn zus, maar ook bij kennissen. Achtervolgt door schuldeisers en toch de schone schijn ophouden is voor de man een slopende dagtaak. Bladgoud toont een somber beeld van Nederland waar jonge mensen met schulden tussen wal en schip belanden. Als metafoor voor de toekomst van onze maatschappij treft de film ontegenzeglijk doel.
De fictiefilm Tot het einde van de wereld van regisseuse Florence Bouvy is alweer somber. Dat de achtjarige Marie hoofdpersoon is, maakt het allemaal extra hartverscheurend. Kinderleed is voor de toeschouwer moeilijk te verstouwen. Het meisje vecht alleen maar voor de onvoorwaardelijke liefde van haar vader. Keer op keer faalt hij, koning alcohol regeert zijn leven. De eindscène komt hard aan. Marie ramt onophoudelijk met haar kleine vuistjes op haar vader in, bij wie de tranen van zijn wangen stromen. De piepjonge Linde van der Storm als Marie maakt grote indruk.
Sisters van regisseuse Daphne Lucker is een fictiefilm die wederom hard aankomt. Het handelt over drie jonge zusjes die in een probleemgezin proberen te overleven. Dansen is het enige wat hun leven zin geeft. Een stel studenten op de academie wou graag een dansfilm maken. Het is ze gelukt want uniek, gedragen door de briljante choreografie van Emma Evelein en de expressieve vertolkingen van Tara Punt, Delphine van Garderen en Lotte Mulder.
Na deze drie hoogtepunten zijn de overige fictiefilms vooral degelijk vakwerk. Drift van regisseur Ruben Nijsen gaat over de moeizame verhouding tussen de president van een beruchte motorclub en zijn zoon. Het harde milieu is raak getroffen. Toch is de film nét niet spannend en boeiend genoeg.
Dante vs. Mohammed Ali van scenarist en regisseur Marc Wagenaar gaat over de twintigjarige Wolf die smoorverliefd is op Alexander, en dat in een door boksen bezeten dorp. Het meest intrigerend zijn de boksgevechten op een varende pont.
In Pure Lucht van regisseur Casper Buijtendijk prikt Bas mensen lek alsof het ballonnen zijn. Het is vergezocht en vreemd. Is deze curieuze vertelling metaforisch bedoeld? Mensen zijn dus lege hulzen.
Het zaad van Karbaat van regisseuse Miriam Guttmann steekt met kop en schouders boven de overige documentaires uit. In 2017 kwam boven water dat de befaamde vruchtbaarheidsarts Jan Karbaat in het geheime zijn eigen zaad gebruikte om, buiten hun medeweten, vrouwen te bevruchten. De teller staat inmiddels op 49 bevruchtingen, het zouden er wel eens honderden kunnen zijn.
In deze intieme documentaire komen twee moeders en hun kinderen aan het woord. De verwoestende wetenschap dat de vorig jaar overleden Karbaat de vader van de kinderen is, zet deze relaties op scherp. Wat Karbaat bezielde om zijn medische ethiek te schenden kan de documentairemaakster echter niet beantwoorden. De dokter was een charismatisch en vriendelijk man, wat enkele opmerkelijke interviewfragmenten met Karbaat bevestigen.
Het zaad van Karbaat is geen doorsnee documentaire, de makers hebben het onderwerp bijna als een speelfilm in scène gezet. Er is grote zorg besteed aan de decors, het camerawerk en de veelzeggende details. Het resultaat is niet alleen nieuwswaardig en prikkelend, hier is sprake van een stilistische triomf.
The Long Road Home van regisseuse van Jennifer Gijrath is een zogenaamd egodocument. Hierin legt ze de moeizame relatie met haar vader op tafel. Er wordt een poging gedaan om te achterhalen waarom er geen echte vader/dochter relatie kon groeien. Andere familieleden doen een duit in het zakje. De documentaire eindigt met een soort verzoeningsreisje van vader en dochter. Wat de uitkomst van die gesprekken was, wordt niet duidelijk.
De Nederlandse Filmacademie presenteert van Josephine Moen en Dominique Hoogendoorn is een amusante terugblik op de geschiedenis van de het inmiddels 60-jarige opleidingsinstituut in Amsterdam. Frans Weisz, de eerste leerling, wordt in het zonnetje gezet. De archiefbeelden zijn fantastisch.
At Midnight Plays A Dance-Tune van regisseur Roy Seerden handelt over de filmmaker zelf. Door ernstige ziekte van zijn moeder gaat hij in zijn verleden graven. Seelen is geobsedeerd door zijn vroegere lastige buurman Roy die opstandig aan het eind in beeld verschijnt. Jammer dat de regisseur er in de eerste plaats een portret over zichzelf van heeft gemaakt en niet over die boeiende buurman.
Regisseur Sjoerd Niekamp belicht in het humoristische The Soap of Life drie steracteurs uit de Congolese soapwereld die een bestaan opbouwen in Europa. Hun karakteristieke Congolese verhalen die de soaps bevatten zijn belangrijk voor de fans. De acteurs raken zelf enigszins in de war door hun ontwortelde bestaan elders. Een van hen slentert door een besneeuwd Luik, een treffend beeld in de misschien wel enige vrolijke film die het programma rijk is.
Zelf van regisseuse Carolien van Maaswaal toont de laatste dagen van een oude vrouw in een kliniek voor verstandelijk gehandicapten. Dementie maakt machteloos is hier het dwingende thema. Intrigerend zijn vooral de beelden van de ernstig gehandicapte patiënten. Het is een ontregelende ervaring om deze mensen te zien, de meesten kunnen alleen maar op bed liggen.
The Library of Things van Ruben Nijsen is de traditionele oefening van de animatoren. Het is een korte 3D-animatiefilm over een bibliothecaresse die in een ander universum terecht komt.
Ulrik van Tongeren