Hernán Blanco, een man van het volk, is afkomstig uit een klein gehucht. In El Presidente wint hij de presidentsverkiezingen in Argentinië. Blanco is in een vliegtuig onderweg naar een internationale politieke top in Chili, hoog in de Andes. Hij wordt gechanteerd door de voormalige echtgenoot van zijn neurotische dochter Marina. De president heeft naar alle waarschijnlijkheid een schimmig verleden.
In El Presidente zitten meerdere verhaallijnen. Allereerst de politieke top waar Blanco zich als belangrijke speler op het internationale toneel moet zien te bewijzen. De president van Brazilië ontpopt zich als zijn persoonlijke mentor. Doel van de conferentie is de Latijns-Amerikaanse olielanden te verenigen in een organisatie vergelijkbaar met de Organisatie van olie-exporterende landen (OPEC). Tevens liggen Brazilië en Mexico onderling overhoop.
Daarnaast heeft Marina ernstige psychische problemen. Samen met haar vader bezoekt zij een therapeut in Chili. Blanco wordt ook nog eens achtervolgd door een journaliste die een spraakmakend interview met hem wil maken. De tamelijk plechtstatig gefilmde scènes van de top zijn best interessant. Intriges rond politici in achterkamertjes zijn bijna hilarisch raak getroffen. De ontmoetingen op mistige bergweggetjes zijn spannende momenten.
El Presidente is lovenswaardig complex, maar het belangrijke politieke thema botst met het psychologische drama over de dochter van de president. Met het laatste bedrijf van de film vliegt de regisseur Santiago Mitre enigszins uit de bocht met cryptische en mysterieuze scènes van de dochter met een psychotherapeut. Dat schuurt met de rest van het verhaal. De afsluiting van de internationale top wordt jammerlijk genoeg afgeraffeld. De film mag dan geen organisch geheel zijn, onderhoudend is hij wel degelijk.
De casting, met de beste Latijns-Amerikaanse acteurs die voorhanden zijn, is prima verzorgd. De Argentijnse acteur Ricardo Darín als Blanco is weer uitstekend op dreef. Hij speelt het karakter ingetogen en met een pokerface waarvan weinig af te lezen valt. De kwestie of de president zich in het verleden schuldig heeft gemaakt aan iets strafbaars blijft ongewis. En wat nou precies de politiek agenda van Blanco is, blijft tot het eind een raadsel. Deze bijtende dubbelzinnigheid maakt El Presidente tot een verdienstelijk politiek drama.
Ulrik van Tongeren