Het actualiteitenprogramma EenVandaag wijdde deze week aan de wereld van de singles en internetdating, een onderwerp waar je in komkommertijd tijd niet om heen kan. We leerden dat men nog niet zo lang geleden hier niet openlijk over sprak, want een bezigheid voor zielige eenzame mensen. Maar internet is ook voor snel en jong, een kennismakingsadvertentie heet hier daten, dan is het al gauw hipperdepip.

Dus heel Nederland date tegenwoordig. Even swipen op je smartphone en voor de avond zit je geramd. Of dat resultaat oplevert? Joshua, één van de geïnterviewden op tv, vertelde over een vrouw die hem bij de eerste ontmoeting onderwierp aan een soort sollicitatiegesprek: „Hoe zie je jezelf over vijf jaar?” De dood in de pot natuurlijk.

Het riep herinneringen op over mijn eigen datingavonturen. De vrouw waar ik destijds mee afsprak, stapte uit de tram en stelde voor om naar een voor mij onbekend etablissement te gaan ergens in het centrum van de stad. We bereikten een grote hal bomvol jonge mensen (Wij waren twee keer zo oud). Aan een lange houten tafel waren twee plekjes vrij en we wurmden ons ertussen. Mijn date stak luidruchtig van wal over haar carrière waar ze maar niet over uitgepraat raakte.

Het valt me sinds die tijd op dat aan lange houten tafels in dat soort gelegenheden luid gesproken wordt, bijna op het schreeuwen af. Volgens mij heeft dat te maken met de besproken onderwerpen: succes en carrière. Dan moet je op je hoede zijn, heb ik geleerd. Dat betekent meestal verborgen psychisch leed. Was dit soms de bakermat van het Depressiegala? In dit soort kringen niet voor niets hip.

Ik luisterde braaf, keek ondertussen wat om me heen toen mijn date plotseling met half dichtgeknepen ogen vroeg: „Jouw employability, hoe zit het daar mee?” „Me wat mevr…?” Ze wist genoeg, knipte met haar vingers voor mijn ogen alsof ik uit hypnose moest komen en zei: „geen klik”. Ze liep vervolgens met daadkrachtige tred terug naar de tramhalte.

Ik gaf de moed niet op, optimist als ik ben, en swipete verder. Maar geen carrièregedoe deze keer. De volgende ontmoeting was het type zweefmolen uit de Ruigoord-klasse. Ze liep op blote voeten en ik zag in haar hippe Afghaanse tas kleurige ballonnetjes en patronen voor een slagroomspuit. Naïef als ik ben vroeg ik of ze een kinderpartijtje had. Verbaasde blik waarna ze mij zwijgend aan de hand meenam.

Ik verzeilde vervolgens op een weide bij een groep mensen, ook op blote voeten, waarvan de meesten nonchalant een gitaar om hun nek hadden hangen. Waarop ze overigens niet speelden al was het alleen maar omdat ze het te druk hadden met ballonnetjes opblazen. Mijn date verloor ik uit het oog, of liever gezegd zij mij, en ik droop af richting tram. Later besefte ik dat mijn tweede date hetzelfde dacht over mij als ik over de eerste.

De daaropvolgende zorgvuldig uitgekozen ontmoeting was een combinatie van deze twee – voor zover je dat kunt uitkiezen, want iedereen op internet liegt in zijn of haar profiel er op los. Allemaal ‘drukdrukdruk’ en succesvol. Zij bleek een hardwerkende advocate op de Amsterdamse Zuidas, dat klopte met haar profiel, maar elk weekend zo dronken als een Russische matroos op de Amsterdamse Wallen. Geen land mee te bezeilen.

Hup, weer naar de tram. Na verloop van tijd kreeg ik het idee dat met name het GVB het meeste profijt heeft van ons nationale datingvirus en ik hield het net als Joshua voor gezien.

Ron Kretzschmar

Door ravage

Abonneer
Laat het weten als er

*

2 Reacties
Oudste
Nieuwste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
ron
5 jaren geleden

vrij gezellig ja…