De 61-jarige regisseur Spike Lee heeft nog niets van zijn woede en passie verloren. Al is BlacKkKlansman gesitueerd in 1979, het doelwit is in feite het huidige Amerika van Donald Trump. De beste films van Lee zijn niet overdreven didactisch, zoals zijn meesterwerk Do the Right Thing (1989). Zijn nieuwe film roept eerder herinneringen op aan de giftige mediasatire Bamboozled (2000).
BlacKkKlansman is didactisch, chaotisch en behoorlijk onderhoudend. Het is dan ook een krankzinnig verhaal over een zwarte politieman die infiltreert bij de Ku Klux Klan. Ron Stallworth, gespeeld door John David Washington, is de eerste zwarte politieman in Colorado Springs. Na saai archiefwerk mag hij aan de slag als undercover agent. Ron blijft overigens laconiek onder het gesar van een racistische collega.
Ron’s telefonische aanmelding bij de plaatselijke afdeling van de Ku Klux Klan (KKK) verloopt voorspoedig. Zijn witte collega Flip Zimmerman (Adam Driver) is de verbindingspersoon over de vloer op bijeenkomsten van de Klan. Dat Ron later nog moet opdraven als politiebewaker van de leider van de KKK levert hilarische scènes op. Lee noemt zijn film zeker geen komedie, niettemin scoort BlacKkKlansman het vaakst wegens de absurde humor.
De KKK-leden, tamelijk kluchtige personages, hangen tegen het karikaturale aan. KKK-leider David Duke is de uitzondering op de regel. Hij wordt huiveringwekkend realistisch neergezet door acteur Topher Grace. Dat Lee het verband legt tussen Duke en Trump is bepaald niet verrassend. Dit is geen subtiele film, maar bedoeld als een woedende aanklacht tegen de Amerikaanse president. Toch mist deze film de rauwe kracht en scherpte van films als Do the Right Thing en Bamboozled.
Het einde van de film, met heftige beelden van veldslagen tussen (extreem-)rechtse en (extreem-)linkse demonstranten in Charlottesville op 10 augustus 2017, shockeert. De film, tamelijk commercieel, doet het trouwens uitstekend in de Verenigde Staten. Het samenspel van John David Washington met Adam Driver is een genot om te zien. De opvallend lyrische muziek van Terence Blanchard is al reden om de film te gaan zien.
Ulrik van Tongeren