Als je het mij vraagt is #MeToo een goede zaak zolang het gaat om schuldige mannen en vrouwen die misbruik maken van hun machtspositie. Maar als ik wel eens columns lees van voorvechters van #MeToo, dan moet ik denken aan de dronken boer uit het verhaal Animal Farm van George Orwell die zijn dieren slecht verzorgt en vervolgens door de varkens, die de macht grijpen, van het erf wordt gejaagd.
Wat te denken van deze zin: ‘Het doel van #MeToo is niet publieke vernedering, maar het platbranden van die cultuur’. De cultuur die platgebrand moet worden is die van de machtige voornamelijk blanke westerse man en het is onvermijdelijk dat ook onschuldigen ‘geofferd worden op het online altaar van toegesnelde feministische wraakgodinnen’. Iets wat bij revoluties hoort, sluit Asha ten Broeke in de Volkskrant strijdbaar af.
Haar collega-columniste Marjan Slob citeert de Belgische politiek filosoof Chantal Mouffe die gesouffleerd lijkt te worden door Orwell himself: ‘Zodra een onderdrukte groep een kans ruikt, zal zij een machtswisseling proberen te forceren – en als ze daar in slaagt, zal dat onvermijdelijk leiden tot een nieuw, ander soort onderdrukking.’
Slob is er niet gerust op, zo lijkt het, maar sluit af met: ‘Het spel wordt soms vuil gespeeld. Maar de strijd zelf is wat mij betreft goed nieuws.’ Nogmaals, een goede zaak wanneer het schuldigen betreft, maar hoeveel gefrustreerde mensen (m/v) die een filmrol, promotie of baan zijn misgelopen beschuldigen nu niet wild om zich heen?
Hoe zag Lenin de revolutie ook al weer? Wie een omelet wil bakken, moet een ei breken. Oftewel elimineren van tegenstanders zonder bewijs, daar ontkom je niet aan. Vervang Lenin nu door de gelauwerde Aung San Suu Kyi, de Birmaanse leidster van de geweldloze beweging voor mensenrechten. Als politica zag zij stilzwijgend toe hoe de Rohingya wreed uit haar land werden verdreven. De Rohingya-vrouwen werden zoals gebruikelijk bij etnische zuiveringen op grote schaal verkracht.
Dit kan je moeilijk met de handtastelijke machtige mannen bij ons vergelijken, maar toch zou zelfkritiek de feministische wraakgodinnen bepaald niet misstaan. Want anders kan #MeToo wel eens onverwacht als een boemerang terug zwiepen en flinke schade aanrichten in eigen revolutionaire gelederen, als dat niet al gebeurt.
Als zuiveringen bij revoluties horen, zou de eerstvolgende persoon die weggezuiverd moet worden door de feministische wraakgodinnen, de moeder-overste van het Nederlandse hoogopgeleide carrière-feminisme moeten zijn, Neelie Kroes. Tot voor kort lid van de adviesraad van een prestigeproject van de Saoedische kroonprins Mohammad Bin Salman die zo goed als zeker opdracht gaf om een kritische journalist Jamal Khashoggi te laten vermoorden door een doodseskader.
Kroes besefte dat ze in dienst zou treden van een misdadig regime. In haar wereld ligt ze er niet wakker van, daar is maar één zaak van belang: geld. Haar ideologie pleit haar blijkbaar vrij van morele medeplichtigheid aan onderdrukking en verkrachting van de vrouwen in het land van haar dictatoriale broodheer.
Vrouwenonderdrukking in de islamitische wereld is gewoontjes geworden in onze nieuwsmedia (behalve wanneer het #MeToo betreft). Het wordt haast plichtmatig gemeld, meer ook niet, en Saoedi-Arabië is een belangrijke handelspartner zodat Kroes veilig onder de radar kon blijven en haar zakken rustig kon vullen.
Waarom heeft zij zich dan inmiddels alsnog teruggetrokken? Wanneer een journalist op spectaculaire wijze wordt vermoord door een regime waar haar naam aan verbonden is en de Nederlandse media op de achterste benen staan, begrijpt ze dat dit slecht is voor haar imago. Dank zij de ophef over de vermoorde journalist begreep Kroes dat ze haar goede naam moest zien te redden.
Het komende televisieseizoen zullen de hoogopgeleide vrouwen van Nederland in de talkshows weer kunnen aanschouwen wat een ideaal rolmodel ze wel niet is. Welkom in Animal Farm 3.0.
Ron Kretzschmar