Een film maken over een transgender personage is een lastige opgave met talrijke valkuilen. De 27-jarige Belgische regisseur Lukas Dhont wil het voor de kijker van Girl invoelbaar maken wat het betekent om gevangen te zitten in het verkeerde lichaam. Lara meent dat hij innerlijk een meisje is maar fysiek een jongen. In de film wordt hij door zijn omgeving consequent aangesproken als ‘zij’. Lastig te doorgronden soms, dat hij en zij in één personage.
De 15-jarige Lara (Victor Polster) doorloopt een medisch traject om van geslacht te veranderen. Dat gebeurt met behulp van een hormoonbehandeling en een operatie waarbij de penis verwijderd moet worden. Intussen bevindt zij zich in haar puberjaren waarbij vanzelfsprekend grote fysieke en psychische veranderingen plaatsvinden. Daarnaast volgt ze een opleiding om professioneel danseres te worden.
Regisseur Dhont heeft zijn debuutfilm opgebouwd via de dagelijkse routine van Lara: penis intapen waarna een bezoek aan de balletschool en het ziekenhuis volgt waar invoelende dokters haar te woord staan. Gelukkig heeft Lara ook steun van een jonger broertje en haar alleenstaande vader aan het thuisfront. Dhont heeft zoveel mogelijk het melodrama vermeden, grote dramatische uitbarstingen zijn zeldzaam. Je zou zijn aanpak bijna minimalistisch kunnen noemen.
Desondanks heeft Girl een onrustbarende ondertoon. De film is onomwonden fysiek; het naakte lichaam van Lara is regelmatig in beeld. De zware lichamelijke ballettrainingen laten plastisch de fysieke strijd zien die ze met haar lichaam uitvecht, met bloedende tenen tot gevolg. Wat er in haar hoofd omgaat, is raadselachtig. Lara is vastberaden, ongeduldig en verstopt haar emoties achter een muur van stille reserve. De debuterende acteur en balletstudent Victor Polster is verbluffend in deze complexe rol.
De film wordt door opgetogen Belgische critici als perfect zijnde betiteld. Het is zonder twijfel een sterk debuut, nochtans zijn er schoonheidsfoutjes gemaakt. Dhont heeft op de kracht van de herhaling vertrouwt. Met het tonen van steeds dezelfde dansoefeningen wil hij de kijker zijn film in sleuren. Dat geldt ook voor de talrijke malen dat Lara in de spiegel naar zichzelf kijkt. In feite betreft het hier een klassieke filmtruc om de handeling psychische diepte mee te geven. Die herhalingen doen enigszins afbreuk aan de intensiteit van Girl.
In Vlaanderen heeft de film deining veroorzaakt bij de lgbt-beweging (lesbian, gay, bisexual, transgender) omdat het hoofdpersonage niet door een transgender wordt gespeeld. Iets dergelijks gebeurde in de VS waar een actrice die een transgender personage zou gaan spelen afhaakte onder druk van de lgbt-beweging. Lukas Dhont had dus een transgender moeten casten met danservaring op professioneel niveau. Krankzinnig, die activisten weten blijkbaar niet dat acteurs nooit zichzelf spelen maar in de huid van hun personage moeten kruipen. Dat heet acteren.
Ulrik van Tongeren