Voor een objectieve culturele, historische en taalkundige onderbouwing bij wat ‘politiek correct’ taalgebruik is, moet je ook niet meer als vanzelfsprekend bij GL zijn.
door Peter de Kort
De tien grote letterblokken ‘I Amsterdam’ bij het Rijksmuseum worden, kort voor Sinterklaasavond, definitief verwijderd. Individu Femke Roosma, de Amsterdamse fractievoorzitter van GL, vindt dat ze weg moeten, onder meer omdat door het woord ‘I’ (IK) symbool staat voor doorgeslagen individualisme en dat dit dus niet past bij een stad die voor ‘inclusiviteit’ kiest.
Meteen na die wel heel erg vergezochte motivering las ‘ik’, (oftewel ‘las je’, en dan in de betekenis van ‘las men’), ironische opmerkingen op internet, zoals ‘Straks eist ze nog dat #Me-Too ‘We-Too’ moet worden’ (…) ‘Gelukkig lukt dat niet meer, omdat het de merknaam van een luieremmer is’.
Het is hoe dan ook vreemd dat juist de meestal objectieve politieke partij GL die eenzijdige en in hun ogen negatieve associatie van ‘ik’ belangrijker vindt dan bijvoorbeeld het recht hebben op of het uiten van een persoonlijke mening of voorkeur.
Bovendien staat ‘ik’ ook symbool voor ‘wij’. Denk maar aan ‘Ich bin ein Berliner’, de bekende woorden van president John F. Kennedy waarmee hij aangaf dat de hele vrije westerse wereld achter de West-Berlijners stond. (Ik) Denk aan de wereldberoemde rede van Martin Luther King, ‘I have a dream’, waar de gehele Afrikaanse wereldbevolking zich mee kon identificeren en hen weer hoop gaf. Inclusiever kun je, kan men, kunnen wij en zij het niet maken.
Nee, in Amsterdam lijkt GL te denken dat alleen ‘wij of we’ inclusiviteit betekent, zoals bijvoorbeeld in het liedje ‘We are the world, we are the children’.
Eén ding maakt deze argumentatie duidelijk. Voor een objectieve culturele, historische en taalkundige onderbouwing bij wat ‘politiek correct’ taalgebruik is, moet je ook niet meer als vanzelfsprekend bij GL zijn. Zij denken soms net zo goed in irrelevante, eenzijdige of onterechte connotaties. In goed Nederlands: doorgeslagen onderbuikgevoelens.
Het is een schrale troost dat hun onderbuik in dit geval tot een juist besluit heeft geleid. Want als ‘ik’ het voor het zeggen zou hebben gehad, waren die letterblokken daar nooit geplaatst. Iedereen begrijpt wel dat ‘ik’ dan ook spreek namens veel Amsterdammers, met name bewoners in de directe omgeving van het Museumplein waar die letterblokken hun unieke uitzicht jarenlang blokkeerden.
Deze buurtbewoners hebben daarom allemaal als goedmakertje op zijn minst recht op tien chocoladeletters, uitgereikt door de twee GL-blanke Femkes: Pieta Halsema en Pieta Roosma. Mocht dit om budgettaire redenen een probleem zijn, dan zou ik kiezen voor één hele grote hoofdletter, de letter I van Inclusiviteit.