niets is meer hetzelfde, er is geen ontsnappen meer aan
verdriet zal slijten, herinneringen, goede en slechte
zullen de rest van mijn leven bestaan
ik sleep mij voort in de vroege ochtend door drassig
landschap, druilerige regen in de oneindige troosteloze polder
telkens door hinderlijke windvlagen gepakt
mijn hoofd tolt, voel mij als vastgesnoerd in een krakkemikkig
wagentje op een duizelingwekkende achtbaan, in de verte
staat een afgelegen huis waar licht brandt achter het raam
ik hoor het eerste doch krachtige uit volle borst kraaien van een haan
zie een boer op de tractor richting de veestallen gaan, om de koeien
te melken, voeren, en hun nachtelijk bed eens flink op te strooien
het is best fijn te merken dat er reuring is, dat het leven om mij heen
doorgaat, de haan kraait, de koeien neuren en loeien, de boer
zijn loopneus afveegt aan zijn mouw en gaapt
zijn vrouw brengt het ontbijtgerei naar de keuken, als de boel is
opgeruimd en schoon gelapt loopt ze met haar rokken opgetrokken
de trap op, gaat verder met het echtelijk bed, trekt lakens strak en glad
het is bijna een opluchting te zien, dat hoe mijn leven vanaf nu ook
zal gaan, de wereld om mij heen op zijn eigen, haast vanzelfsprekende
wijze zal blijven voortbestaan