Het International Film Festival Rotterdam (IFFR) steekt graag de loftrompet over jonge filmmakers. Dit werk is in meerdere secties te zien. Gelukkig zijn er ook films van oude knarren te bewonderen. Zestiger Martin de Vries is op het festival aanwezig met zijn Camino, een feature-lenght selfie.
De Vries gaat onvoorbereid op weg via de Camino-route naar het bedevaartsoord Santiago de Compostella in Spanje. De zesenzestig dagen durende voettocht begint in Centraal-Frankrijk en eindigt na 16.000 kilometer in Noordwest-Spanje. De regisseur filmt zichzelf. We zien zijn voeten, soms zijn bezwete hoofd en de prachtige landschappen onderweg. De mensen die hij ontmoet komen zelden in beeld, het is blijkbaar een eenzame tocht.
Wat de man bezielt om met een camera op een selfiestok zijn eigen portret te filmen, wordt mondjesmaat duidelijk. De beproeving om gegeseld door de hete zon zijn schonkige benen pijn te doen, moet toch een reden hebben? De Vries doet het om zichzelf te herontdekken, leren in het moment te zijn. De innerlijke demonen van de man moeten bestreden worden. In het laatste deel van de film gaat dit ego-document met dergelijke ontboezemingen de diepte in.
„Alles in me zei dat ik het moest doen”, is een behoorlijke urgente aanvuring, hoewel gedurende de voettocht vooral de lichamelijke ongemakken tot in den treuren opgesomd worden. Martin de Vries is geen kleine jongen, hij monteerde het werk van de befaamde documentairemaker Hans Keller. De zeggingskracht van het beeld stond centraal in het oeuvre van Keller. De Vries heeft blijkbaar weinig geleerd van de grote meester. Er zijn weliswaar genoeg mooie plaatjes, maar dat heeft geen memorabele film opgeleverd.
„Mijn moeder heeft twee telefoonnummers. Haar Obama-telefoon gebruiken we niet om over immigratie te praten. Daarvoor is het nummer zonder abonnement.” Het zijnde openingszinnen van de documentaire No Data Plan gemaakt door de Filipijnse regisseur Miko Revereza. Dit is een intense studie van paranoia. De regisseur heeft zijn reis met de Amtrak-trein van Los Angeles naar New York gefilmd.
Revereza leeft al twintig jaar als illegaal in de Verenigde Staten. Zijn film is bedoeld als een aanklacht tegen de jacht op illegalen door de Trump-regering. De informatie wordt schaars gedoseerd, meestal met tekst in beeld. De moeder van Revereza heeft het over het leven op de Filipijnen waar de familie best welvarend was. En ze togen nog wel naar de VS voor een beter leven. Nu nemen ze baantjes aan waar geen verblijfspapieren voor nodig zijn. Altijd is er de angst om opgepakt te worden door de immigratie-autoriteiten.
De trein die voortdurend in beweging is, roept herinneringen op aan de geweldige treinthrillers uit het verleden. Met weinig middelen wordt hier spanning gecreëerd. De zeggingskracht van het beeld is ontegenzeglijk aanwezig. Door de smoezelige ramen zien we het Amerikaanse landschap voorbij schieten. Ergens aan het eind van No Data Plan stopt de trein op een station waar de immigratie-politie met twee wagens klaar staat. De suspense is ondragelijk. Zoals met alle goede thrillers mag het einde niet verklapt worden.
Ulrik van Tongeren
No Data Plan, geweldige film! ❗ ❗
Abobinabel slechte film. Verschrikkelijk.
Niet om aan te zien.