De Belgische regisseur Joachim Lafosse maakt hoofdzakelijk familiedrama’s. Het zijn hartverscheurende portretten van uit elkaar vallende gezinnen, waarbij de kinderen onvermijdelijk het ergst te lijden hebben. De regisseur wou eens wat anders. Zijn Continuer is een hedendaagse western die zich afspeelt in het onherbergzame Kirgizië, een voormalige Sovjetrepubliek in Centraal-Azië.
Moeder Sybille (Virginie Efira) en zoon Samuel (Kacey Mottet-Klein) maken een lange reis te paard. Vanaf het begin is duidelijk dat er geen innige relatie bestaat tussen de twee, ze lijken eerder vreemden voor elkaar. Met hun paarden kunnen ze het beter vinden. Samuel is zelfs een paardenfluisteraar, maar ook opvliegend en zwijgzaam. Moeder probeert hem te sussen en raakt zelf geagiteerd. Uiteindelijk duurt het tamelijk lang om erachter te komen waarom ze zo’n slechte relatie hebben.
De pampa’s en de bergen van Kirgizië met al hun gevaren zijn niet bepaald de beste locaties om familiebanden te repareren. Zomaar gewekt worden door een roversbende die het gemunt heeft op de paarden is geen pretje. De basiselementen van een western zijn slim verwerkt in de vertelling, overleven is hier het motto. ‘We moeten doorgaan’ klinkt als een oerkreet in de film. Ondanks de weidse panoramabeelden van het indrukwekkende landschap is Lafosse er tevens in geslaagd om wederom een claustrofobische relatie te verbeelden.
Met hun giftige relatie balanceren Sybille en haar zoon op de rand van de afgrond. Roofdieren, gewelddadige rovers en drijfzand zijn te overleven, maar de moeizame band tussen moeder en zoon vormt echter het grootse gevaar. Continuer werkt naar een knetterende finale toe dat einde enigszins onaf aanvoelt. Zou het einde pakkender zijn in het gelijknamige boek van Laurent Mauvignier, waar de film op gebaseerd is? Misschien kwam het legertje schrijvers dat aan het scenario werkte er niet uit.
Virginie Efira en Kacey Mottet-Klein doen het uitstekend in hun zware, fysieke rollen. Het is bijna een schok om Efira niet in een elegante japon te zien, zoals in Un Amour Impossible. Hier loopt ze manmoedig rond in functionele westernkledij. Efira is een wederom een genot om te aanschouwen. Alleen al haar vastberaden en breekbare tred verraadt een groot actrice.
En laten we niet vergeten dat de twee paarden, Chino (blauwschimmel) en Chador (schimmel), in al hun glorieuze schoonheid dominant en liefdevol in beeld zijn gebracht. Moeder en zoon kunnen hun handen niet van de paarden afhouden. De weerbarstige Samuel opent zijn hart alleen voor deze edele dieren.
Ulrik van Tongeren